“ေအာင္ေမာ္.. မင္း ေအာင္ေမာ္မဟုတ္လား”
သူ႕နာမည္ကို ေခၚသံၾကားသျဖင္႔ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေပၚရွိ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ စာအုပ္မ်ား ေမႊေႏွာက္ေနေသာ ကိုေအာင္ေမာ္ ေခၚသံထြက္လာရာသို႕လွည္႕ၾကည္႔လိုက္သည္။
“ဟာ ေက်ာ္စြာ.. မင္း.. ေက်ာ္စြာမဟုတ္လား။ ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာကြာ.. ရန္ကုန္လာသာလာေပမဲ႔ မင္းနဲ႔ ေတြ႔မယ္ေတာင္ မထင္ဘူး။ မင္းကို စကၤာပူမွာဘဲလို႔ ထင္ေနတာ။ ျပန္ေရာက္ေနတာကိုး။ မင္း ဝလာလိုက္တာကြာ… မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး”
“ေအာင္မာ ေဟ႕ေကာင္ မင္းကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပိန္ေနလို႔တုန္း။ မေတြ႔တဲ႔ ႏွစ္၂၀အတြင္းမွာ မင္းလဲ ေျပာင္းလဲတာပါဘဲ။ ”
သူ႕ဗိုက္ကို လက္သီးဖြဖြထိုးျပီး ေက်ာ္စြာက ေျပာလိုက္ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္ေမာၾကရင္း တစ္ေယာက္ပုခံုး တစ္ေယာက္ ဖက္လိုက္ၾကသည္။ “ေအာင္ေမာ္ မင္းအခု ဖားကန္႔မွာဘဲလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရန္ကုန္ေျပာင္းလာတာလား”
“ငါလား ဖားကန္႔မွာဘဲေပါ႔။ ခုခ်ိန္ထိ ေက်ာင္းဆရာဘဲ လုပ္ေနတယ္ေလ။ ရန္ကုန္ကို ကိစၥနဲ႔ ခဏလာတာပါကြာ။ အျမဲတမ္း ေနပါဆိုရင္ေတာင္ မင္းတို႔ရန္ကုန္မွာ မေနႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ႔ ငါ႔အေဖနဲ႔ အေမအေၾကာင္းလဲ မင္းအသိဘဲ သူတုိ႕က ကိုယ္႕ဇာတိက လြဲလို႔ တစ္ျခားမွာ ေနဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ လက္မခံတဲ႔သူေတြေလ၊ ငါလည္း အေဖနဲ႔အေမတို႔နဲ႔အတူတူ ဟိုမွာပဲ ကေလးေတြကို စာသင္ရင္း ေနေနတာပါဘဲ။ မင္းကေရာ စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆို။ အခု ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနတာလား ။ အိမ္ေထာင္ေရာ က်ျပီးျပီ လား၊ ”
“ငါစကၤာပူက ျပန္ေရာက္တာ သိပ္ေတာ႔မၾကာေသးဘူးကြ။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စီးပြားေရးစပ္တူလုပ္ဖို႕ဆိုျပီး ျပန္လာတာ။ ဟုိမွာေနတုန္းက အလုပ္ကိုဘဲ ဦးစားေပးျပီးလုပ္ေနတာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ကို မစဥ္းစားျဖစ္ဘူးကြာ။ ခုေတာ႔လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဘဲ ေနလာတာၾကာေတာ႔ ဒီလုိဘဲ ေနခ်င္ေတာ႔တယ္ ။ ငါအခု ႏိုင္ငံျခားကို ပဲေတြပို႔ေနတယ္ေလ။ အလုပ္က စတာေတာ႔ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ အခုကေတာ႕ ပဲေပၚခ်ိန္မဟုတ္ေတာ႔ နည္းနည္းေတာ႔ အလုပ္ပါးတယ္ကြ။ ဒါေပမဲ႔ ရာသီခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ႔ အေတာ္အလုပ္ျဖစ္သားကြ။ ”
“မင္းကလည္းကြာ ရြာကထြက္သြားကတည္းက တစ္ခါမွကို ျပန္မလာေတာ႔ဘူးေနာ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ စီးပြားေရးေနာက္ပဲ လိုက္ေနသလားကြာ။ ေျပာင္းလဲေနတဲ႔ ငါတို႔ ဖားကန္႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြ လာၾကည္႔ပါဦးလားကြ”
“အင္း အႏွစ္၂၀ေတာင္ၾကာျပီဆိုေတာ႔ အစစအရာရာ ေျပာင္းလဲကုန္ျပီထင္တယ္။ ဘယ္လုိတုန္းကြ ငါတို႔ဖားကန္႔က အရင္ အႏွစ္၂၀ထက္ အမ်ားၾကီး တိုးတက္ကုန္ျပီလား”
ကိုေက်ာ္စြာအေမးကို ကိုေအာင္ေမာ္ ျပန္မေျဖဘဲ ခပ္မဲ႔မဲ႔တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ကာ “မင္းသိခ်င္တာေတြ ငါေျပာျပမယ္ေလ.. ေအးေဆး စကားေျပာရေအာင္” ဟူ၍သာ ေျပာလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက စာအုပ္ဆိုင္မွ ထြက္လာၾကျပီး ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေပၚရွိ လၻက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ဝင္ကာ လၻက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကေတာ႕သည္။
ထို႕ေနာက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက စာအုပ္ဆိုင္မွ ထြက္လာၾကျပီး ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေပၚရွိ လၻက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ဝင္ကာ လၻက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကေတာ႕သည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရွိ ေက်ာက္စိမ္းထြက္ရာ ဖားကန္႔ျမိဳ႕နယ္က ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ေမြးဖြားခဲ႔ၾကကာ တကၠသိုလ္အတူတူ တက္ခဲ႔ၾကသူေသာ တစ္ရြာတည္းသားမ်ား ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းအတူတက္ခဲ႔ၾကျပီး ထိုစဥ္တုန္းကေတာ႔ စိတ္တူသေဘာတူ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကသည္။ ေက်ာင္းျပီးသြားခ်ိန္တြင္ ကိုေအာင္ေမာ္က သူ၏ဇာတိ ဖားကန္႔တြင္ ေက်ာင္းဆရာ ျပန္လုပ္ေနခဲ႔ေသာ္လည္း ေက်ာ္စြာတို႕တစ္မိသားစုလံုးကေတာ႔ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေရြ႔သြားခဲ႔ျပီး ကိုေက်ာ္စြာမွာ စကၤာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္သြားသည္ဟု ၾကားလိုက္ရသည္က ေနာက္ဆံုးျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ျပန္လည္ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ႔သည္မွာ အႏွစ္၂၀မွ် ရွိခဲ႔ေလျပီ။ အခုေတာ႔ ကိစၥတစ္ခုႏွင္႔ ကိုေအာင္ေမာ္ ရန္ကုန္အလာ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေပၚတြင္ ဆံုမိၾကေလသည္။ အႏွစ္ ၂၀အတြင္း အနည္းငယ္ ဝျဖိဳးလာသည္မွ အပ သူတို႕ရုပ္မ်ားမွာ သိပ္ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိေပ။ ျပီးေတာ႔လည္း ငယ္စဥ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ အတူတူ ေနခဲ႔၍လည္း မေတြ႔သည္႔အႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ၾကာသည္႔တိုင္ မွတ္မိေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား လက္ရွိအေျခအေနအေၾကာင္း၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ အေၾကာင္းမ်ားေျပာရင္း စကားေကာင္းေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲသို႔ ဂ်ာနယ္ေရာင္းေသာ ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္ ဝင္လာရာ ဂ်ာနယ္ဖတ္ခ်င္သျဖင္႔ သူက လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးလက္တြင္ ေပြ႔လာေသာ ဂ်ာနယ္မ်ားမွ သူစိတ္ဝင္စားမည္႔ သတင္းမ်ား အေၾကာင္းအရာမ်ား ပါသည္႔ စာေစာင္ကို ေရြးခ်ယ္ေနရာ Eleven ဂ်ာနယ္တြင္ပါသည္႔ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႔လိုက္ျပီး ထိုစာေစာင္ကို ဝယ္ယူလိုက္ေလသည္။
ကိုေအာင္ေမာ္က စာေစာင္တြင္ပါသည္႔ လုံးခင္း-ဖားကန္႔ ရတနာနယ္ေျမ၌ ပုဂၢလိက၊ သမ၀ါယမ၊ ႏုိင္ငံသားကုမၸဏီ ၄၁၅ ခုက လုပ္ကြက္ေပါင္း ၇၅၃၅ ကြက္ျဖင့္ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ေရး ေဆာင္ရြက္ေနၿပီး လုပ္ကြက္ အေရအတြက္ကို ေလွ်ာ့ခ်မည္ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ပါအေၾကာင္းအရာကို ဖတ္လိုက္ကာ
“အင္း ငါတို႔ဖားကန္႔မွာ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းလုပ္ကြက္ေတြ ေလွ်ာ႔ေတာ႔မယ္ဆိုပါလား ဒီသတင္းမွန္လို႔ကေတာ႕ ဝမ္းသာစရာသတင္းဘဲ” ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ဘယ္လို… လုပ္ကြက္ေတြ ေလွ်ာ႔တာဝမ္းသာတယ္ ဟုတ္လား… မင္း ရူးမ်ားေနလားကြာ၊ လုပ္ကြက္ေတြ မ်ားရင္ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားမ်ား ထုတ္ႏုိင္မယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေငြလည္း အမ်ားၾကီးရမယ္. ျပီးေတာ႔ အဲဒီ ေက်ာက္စိမ္းတြင္းေတြမွာ မွီျပီး အလုပ္လုပ္တဲ႔သူေတြလည္း ဝင္ေငြေကာင္းမယ္၊ ျပီးေတာ႔ ေဒသခံေတြလည္း စီးပြားရွာလို႔ ပိုေကာင္းတယ္ ၊ ျမိဳ႕ရြာလည္း ပိုျပီး တိုးတက္လာမယ္ မဟုတ္လား၊ ဟုိတေလာက ငါဖတ္လိုက္ရတဲ႔ သတင္းတစ္ခုမွာ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္းခ်ရေငြဟာ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ကို ေရာင္းခ်ရေငြနဲ႔ တန္းတူေလာက္ကို ရွိလာျပီလို႔ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေက်က္စိမ္းထုတ္လုပ္မႈေတြ အဆမတန္ တိုးတက္လာတယ္တဲ႔။ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္းခ်ရေငြကလည္း လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅ႏွစ္ကထက္ ၆ဆေလာက္ ခုန္တက္သြားတယ္ ဆိုတာလည္းပါတယ္။ ဒီေလာက္ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ႔လုပ္ငန္းကို အခုလို လုပ္ကြက္ေတြ ေလွ်ာ႔တယ္ဆိုတာ မင္းက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမဲ႔အစား ဝမ္းသာတယ္ ဆိုေတာ႔ ငါေတာင္ နားမလည္ႏုိင္ေတာ႔ဘူးကြာ။ ” ဟု ကိုေက်ာ္စြာ က အံ႕ၾသစြာျဖင္႔ သူ႕ကို ျပန္ေျပာေတာ႔သည္။
ကိုေအာင္ေမာ္က ေက်ာ္စြာစကားကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္ရင္း လၻက္ရည္ခြက္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ တစ္ငံုေသာက္လိုက္ျပီး “ အင္း... မင္းကလည္း စီးပြားေရးသမားပီပီ ေငြရတာကိုဘဲ ျမင္တာကိုးကြ။ ေငြရတာတစ္ခုတည္းၾကည္႔ျပီး ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဟုတ္တာေပါ႔ကြာ။ မင္းကို ငါ ဥပမာတစ္ခုေျပာျပမယ္.. မင္းမိဘေတြဆီက ေရႊပိႆာခ်ိန္ ၁၀၀ အေမြရတယ္ ဆိုပါေတာ႔.”
သူစကား မဆံုးေသးခင္ပင္ ကိုေက်ာ္စြာက ျဖတ္ျပီးေျပာလိုက္သည္။
“အလဲ႔ တယ္မိုက္တဲ႔ ဥပမာပါလား။ မင္းေျပာတဲ႔အတိုင္း ေရႊပိႆာခ်ိန္ ၁၀၀ အေမြရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ဟဲဟဲဟဲ”
“စကားျဖတ္မေျပာနဲ႔ကြာ. ငါေျပာတာ အရင္နားေထာင္ဦး” ကိုေအာင္ေမာ္ ေျပာလိုက္သျဖင္႔ ကိုေက်ာ္စြာက မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ျပီး သူေျပာတာကို ဆက္နားေထာင္သည္။
“အဲဒီလို ေရႊပိႆာ ၁၀၀ အေမြရတဲ႔အခါမွာ အိုးတစ္လံုးထဲထည္႔ထားျပီး မင္း ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ ဒီေရႊေတြကိုဘဲ အိုးထဲကေန ႏႈိက္သံုးေနမယ္ဆိုရင္ မင္းရဲ႕ ေရႊပိႆာ၁၀၀ဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကုန္မသြားႏိုင္ဘူးလား၊ ဒီေရႊပိႆာ၁၀၀ ဆိုတာ သံုးမကုန္ႏိုင္တဲ႔ ပမာဏမဟုတ္ဘူးေလကြာ အကန္႔အသတ္ရွိတဲ႔ ပမာဏေတြဘဲ၊ အိုးထဲမွာရွိေနေပမဲ႔ တိုးပြားလာတဲ႔ အမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ မင္းမ်ားမ်ား သံုးပစ္ရင္ ျမန္ျမန္ကုန္မယ္။ နည္းနည္းခ်င္းသံုးရင္ နည္းနည္းစီ ေျဖးေျဖးခ်င္းကုန္မယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုခုကေတာ႕ ဒီအတိုင္းသာဆို တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေသခ်ာေပါက္ ဒီေရႊေတြ ကုန္သြားမယ္ ငါေျပာတာ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ မင္း ဒါကို လက္ခံရဲ႕လား ”
သူေျပာတာကို ကိုေက်ာ္စြာက တစ္ခ်က္ စဥ္းစားဟန္ႏွင္႔ တိတ္ဆိတ္သြားျပီးေနာက္ “အင္း.. ဟုတ္ျပီ မင္းေျပာတာ ငါလက္ခံတယ္။ ဒီတိုင္းသာဆက္သံုးေနရင္ ကုန္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္ မင္းက ေက်ာင္းဆရာလို႔ မေျပာရဘူး စကားေျပာတာ ဥပမာေတြ ဘာေတြနဲ႔ အေတာ္ကြန္႔တဲ႔ေကာင္၊ ကဲ ဒီဥပမာက မင္း ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ ဆက္ေျပာ”
“ဟေကာင္ရ.. အဲဒီဥပမာက ငါတုိ႔တိုင္းျပည္ကထြက္တဲ႔ သဘာဝဓာတ္ေငြေတြ၊ ငါတို႔ဖားကန္႔ေဒသက ေက်ာက္စိမ္းေတြနဲ႔ အတူတူဘဲေလ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္သန္းေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ကမၻာေျမၾကီးရဲ႔ေအာက္မွာ ေျမၾကီးရဲ႕ အပူခ်ိန္ေတြ၊ ဖိႏွိပ္အားေတြ၊ သဘာဝတရားရဲ႕ ဆန္းက်ယ္မႈနဲ႔ ျဖစ္တည္လာတဲ႔ ရတနာေတြ ေလကြာ၊ အခုခ်က္ျခင္း ျဖစ္လာတဲ႔ အရာေတြ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔လည္း မျဖစ္ဘူး၊ ႏွစ္ေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီျပီးၾကာရင္လည္း ျဖစ္လာႏိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး ။ အဲဒီ ရတနာေတြကို အတားအဆီးမရွိ ထုတ္လုပ္ေနရင္ အခ်ိန္ခဏတာအတြင္းမွာ ကုန္သြားမယ္။ အဲဒီရတနာေတြက မင္းေရႊအိုးထဲက ေရႊေတြ ကုန္သလိုဘဲ ကုန္သြားမယ္။ အဲလို ကုန္သြားရင္ မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲ ေျပာ”
ကိုေအာင္ေမာ္က စကာကို ခဏရပ္လုိက္ကာ ေရေႏြးတစ္ငံုကို ေသာက္လိုက္ျပီးမွ ဆက္ေျပာသည္။ “ ျပီးေတာ႔ မင္းဖားကန္႔ကေန ထြက္သြားျပီး အႏွစ္ ၂၀အတြင္းမွာ ဟုိမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲဆိုတာ မင္းမသိေသးဘူး၊ ေက်ာက္စိမ္းလုပ္ကြက္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဖားကန္႔က ေတာင္ေတြ၊ ေတာေတြ ကုန္သေလာက္ ရွိေနျပီ။ ေငြတစ္ခုတည္းၾကည္႔ျပီး ေတာေတာင္အႏွံ႔တူးပစ္လိုက္ၾကတာ ဖားကန္႔နယ္ေျမၾကီး ဘယ္လို ေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုတာ မင္းမသိေသးဘူးနဲ႔တူတယ္။ မင္းနဲ႔ငါ ငယ္ငယ္က အျမဲတမ္းေရခ်ဳိးေနတဲ႔ ဥရုေခ်ာင္းလဲ ဒူးေခါင္းေလာက္သာ ရွိေတာ႔တယ္ ျပီးေတာ႔ အရင္ကလို ၾကည္လင္ေနတယ္မ်ား မထင္နဲ႔။ ရြံ႕ႏွစ္ေရေတြနဲ႔ ေနာက္က်ိေနတာ။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေက်ာက္စိမ္းေတြ၊ ေရႊေတြရွာၾကျပီး ေခ်ာင္းကို ေျမလွန္ပစ္ၾကတယ္ကြာ၊ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေျမစာေတြ ပံုေနတာ မင္းမွမျမင္ဘဲ။ ျပီးတာ႔ ငါ႕တစ္သက္ မိုးဘယ္ေလာက္ရြာရြာ ေရႏွစ္တယ္ဆိုတာ မရွိခဲ႔တဲ႔ ငါတို႔ တစ္ျမိဳ႕လံုးလည္း မိုးတြင္းေရာက္တိုင္း ေရနစ္ေနတာေတြ မင္းမၾကားမိဘူးလား”
ကိုေအာင္ေမာ္က စကာကို ခဏရပ္လုိက္ကာ ေရေႏြးတစ္ငံုကို ေသာက္လိုက္ျပီးမွ ဆက္ေျပာသည္။ “ ျပီးေတာ႔ မင္းဖားကန္႔ကေန ထြက္သြားျပီး အႏွစ္ ၂၀အတြင္းမွာ ဟုိမွာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီလဲဆိုတာ မင္းမသိေသးဘူး၊ ေက်ာက္စိမ္းလုပ္ကြက္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဖားကန္႔က ေတာင္ေတြ၊ ေတာေတြ ကုန္သေလာက္ ရွိေနျပီ။ ေငြတစ္ခုတည္းၾကည္႔ျပီး ေတာေတာင္အႏွံ႔တူးပစ္လိုက္ၾကတာ ဖားကန္႔နယ္ေျမၾကီး ဘယ္လို ေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုတာ မင္းမသိေသးဘူးနဲ႔တူတယ္။ မင္းနဲ႔ငါ ငယ္ငယ္က အျမဲတမ္းေရခ်ဳိးေနတဲ႔ ဥရုေခ်ာင္းလဲ ဒူးေခါင္းေလာက္သာ ရွိေတာ႔တယ္ ျပီးေတာ႔ အရင္ကလို ၾကည္လင္ေနတယ္မ်ား မထင္နဲ႔။ ရြံ႕ႏွစ္ေရေတြနဲ႔ ေနာက္က်ိေနတာ။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေက်ာက္စိမ္းေတြ၊ ေရႊေတြရွာၾကျပီး ေခ်ာင္းကို ေျမလွန္ပစ္ၾကတယ္ကြာ၊ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေျမစာေတြ ပံုေနတာ မင္းမွမျမင္ဘဲ။ ျပီးတာ႔ ငါ႕တစ္သက္ မိုးဘယ္ေလာက္ရြာရြာ ေရႏွစ္တယ္ဆိုတာ မရွိခဲ႔တဲ႔ ငါတို႔ တစ္ျမိဳ႕လံုးလည္း မိုးတြင္းေရာက္တိုင္း ေရနစ္ေနတာေတြ မင္းမၾကားမိဘူးလား”
“အဲဗ်.. မင္းေျပာတာလည္း ဟုတ္တာဘဲ၊ ငါက ေက်ာက္စိမ္းေတြ မ်ားမ်ားရွာေဖြႏိုင္လို႔ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြ မ်ားမ်ား ရတယ္ဆိုတာေတြ ၾကားလို႔ဝမ္းသာေနတာ။ ငါ ဖားကန္႔ကို မေရာက္ျဖစ္ေပမဲ႔ ဟုိကေန ျပန္လာျပီးကတည္းက ဖားကန္႔သတင္းေတြကိုေတာ႔ အျမဲတမ္း နားစြင္႕ေနပါတယ္ကြာ၊ ေရၾကီးျပီး ရြာေတြေရနစ္တယ္ဆိုတာ သတင္းမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရိုးရိုး ေခ်ာင္းေရၾကီးလို႔ နစ္တယ္ဘဲ ထင္တာေလ။ ဒီလိုေၾကာင္႔ဆိုတာ ငါဘယ္သိပါ႔မလဲ။ ေအး ဟုတ္တယ္ မင္းေျပာတာ ဒီေက်ာက္စိမ္းေတြ ကုန္သြားရင္ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ၾကမွာပါလိမ္႔၊ ျပီးေတာ႔ ျမစ္ေခ်ာင္း ရွင္းလင္းေရးေတြ ဘာေတြေရာ မလုပ္ၾကဘူးလားကြာ”
“အင္း မလုပ္ဘူးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မထိေရာက္ဘူးကြ. ဒီေလာက္မ်ားတဲ႔ ကုမၸဏီေတြ၊ လုပ္ကြက္ေတြက ပစ္တဲ႔ ေျမစာေတြေၾကာင္႔ ေခ်ာင္းေတြကို တိမ္ေကာျပီး ေခ်ာင္းရဲ႕ အက်ယ္ကလည္း ဘယ္ေလာက္မွ မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒီမိုးဦးတုန္းက ငါတို႔ဖားကန္႔မွာ စံခ်ိန္တင္ ေရၾကီးသြားတာ မင္းၾကားလိုက္တယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းဖားကန္႔မွာ ေနခဲ႔တဲ႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္တုန္းက ျမိဳ႕ထဲေရလွ်ံတာ ၾကားဖူးလို႕လဲ။ ေအး အခုေတာ႔ ငါတို႔ ဖားကန္႔ေဒသက ျမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ အားလံုးကို ေရႏွစ္တာ ခုေနာက္ပိုင္း ႏွစ္တိုင္းလို ျဖစ္ေနျပီကြ။ တကယ္လို႔ ျမစ္ေခ်ာင္းကို စံနစ္တက် ရွင္းလင္းရင္ ဘယ္ဒီလိုျဖစ္စရာ မရွိဘူးေလကြာ.. ေက်ာက္စိမ္းရေတာ႔ ကုမၼဏီေတြက ရၾကတယ္၊ ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ႔ ငါတို႔ေဒသခံေတြေလ။”
“ေအးကြာ ေအာင္ေမာ္ရာ၊ ငါလဲ ဖားကန္႔ကေန ထြက္လာကတည္းက ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေတာ႔ဘူးဆိုေတာ႔ ငါေနခဲ႔တဲ႔ ငါ႔ေမြးရပ္ေျမဖားကန္႕က ဘယ္လိုေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုတာ ငါလဲ ေသခ်ာ မသိဘူးေပါ႔ကြာ။ အရင္လို ေတာေတြ ေတာင္ေတြ စိမ္းစိမ္းစိုစို သာသာယာယာဘဲ မွတ္တာေပါ႔ကြာ”
“မင္း ဒီသတင္းကို ေသခ်ာဖတ္ၾကည္႕” သူက အေစာတုန္းက သူဖတ္ေနေသာ Eleven စာေစာင္ထဲမွ ဖားကန္႔အေၾကာင္းပါသည္႔ သတင္းကို လက္ညိဳးထိုးျပကာ ကိုေက်ာ္စြာကို ေျပာလိုက္သည္။
“ဒီသတင္းမွာပါတဲ႔ အတိုင္းဘဲေလ ငါတို႔ဖားကန္႔မွာ ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ ေရႊ လာရွာတဲ႔ ကုမၸဏီေပါင္း ၄၁၅ ခုရွိတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ လုပ္ကြက္ေပါင္းက ၇၅၃၅ ခုရွိတယ္တဲ႔။ ျပီးေတာ႔ ေျမတူးစက္က ၂၄၇၄ စီး၊ ေျမထုိးစက္ ၃၇ စီး၊ ေျမသယ္တဲ႔ကား ၅၃၄၇ စီးေတြနဲ႔ ငါတို႔ဖားကန္႔ကို ေျမလွန္ရွာေနၾကတယ္ေလ။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ႔ ေျမထိုးစက္ေတြ ေျမသယ္စက္ေတြနဲ႔ တူးေနၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကီးတဲ႔ ေတာင္ေတြျဖစ္ျဖစ္ ေတာေတြျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုလုပ္ ၾကာၾကာခံႏိုင္မလဲ၊ ေျပာင္ေတာ႔တာေပါ႔။ ဥရုေခ်ာင္းဆိုတာမ်ား ဒီေျမတူးစက္ေတြနဲ႔ ဟိုဘက္ေရႊ႔လိုက္၊ ဒီဘက္ေရႊြ႔လိုက္ လုပ္ေနတာ သိပ္ၾကီးက်ယ္တဲ႔ ေခ်ာင္းလို႔ေတာင္ မထင္ရေတာ႔ဘဲ ခပ္ေသးေသး ေျမာင္းကေလးလား မွတ္ရတယ္။”
ကိုေက်ာ္စြာက ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ညိမ္႔ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ “အင္း ဥရုေခ်ာင္းေရေတြ ေနာက္က်ိေနျပီ ဆိုတာေတာ႔ ငါလဲ သိပါတယ္ကြာ၊ ဒါေပမဲ႔ ဒီေလာက္ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႔ေတာ႔ မေမွ်ာ္လင္႔ထားဘူးေလ”
“ေက်ာက္စိမ္းမ်ားမ်ားတူးေတာ႔ ပိုက္ဆံေတြမ်ားမ်ား ရတယ္ဆိုတာေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕ ဒါေပမဲ႔ မင္းတစ္ခု စဥ္းစားၾကည္႔၊ ေစ်းကြက္မွာ ပစၥည္းေတြ သိပ္ေပါျပီး ဝယ္ႏိုင္အားနဲ႔ ေရာင္းလိုအား မမွ်ေတာ႔တဲ႔အခါ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ။ မင္းေရာင္းခ်င္တဲ႔ ပစၥည္းက ေစ်းေကာင္းရႏိုင္ပါဦးမလား၊ ပစၥည္းေတြ ေပါေနေတာ႔ ဝယ္တဲ႔သူကလည္း ေစ်းကိုင္တယ္၊ ဝယ္ျပန္ေတာ႔လဲ ေစ်းႏွိမ္ျပီးမွ ဝယ္တယ္။ အဲ ပစၥည္းရွားေနျပီဆိုရင္ေတာ႔ မင္းၾကိဳက္ေစ်းနဲ႔ စိတ္ၾကိဳက္သာ ေရာင္းေပေတာ႔ ၊ ဝယ္သူေတြ အလုအယက္ ဝယ္ၾကလိမ္႔မယ္ ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ငါေျပာတာ။ ငါတုိ႕ေက်ာက္စိမ္းလဲ ဒီလိုပါဘဲကြာ၊ အခုအခ်ိန္မွာ ဖားကန္႔မွာရွိသမွ် ေက်ာက္စိမ္းေတြကို အလုအယက္ ထုတ္ေနလိုက္ၾကတာ မင္းျမင္ေစ႔ခ်င္တယ္။ တကယ္လို႔ ဒီေက်ာက္စိမ္းေတြ ကုန္သြားတဲ႔အခါ ေနာက္လူေတြ ဘယ္လိုမ်ား...”
ကိုေအာင္ေမာ္က ဆက္မေျပာေတာ႔ဘဲ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ စကားကို ရပ္ထားလိုက္ေတာ႔သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ အေတြးကိုယ္စီျဖင္႔ ျငိမ္သက္သြားေတာ႔သည္။ ခဏၾကာမွ
ကိုေအာင္ေမာ္က ဆက္မေျပာေတာ႔ဘဲ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ စကားကို ရပ္ထားလိုက္ေတာ႔သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ အေတြးကိုယ္စီျဖင္႔ ျငိမ္သက္သြားေတာ႔သည္။ ခဏၾကာမွ
“ဒါနဲ႔ ေက်ာ္စြာ ငါျပန္ရင္ ဖားကန္႔ကိုလုိက္ခဲ႔ပါလား ။ မင္းကို ငါတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မတူေတာ႔တဲ႔ ဖားကန္႔ကို ျပခ်င္တယ္၊ မင္းလဲ တစ္ေခါက္မွ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေတာ႔တာနဲ႔ အေတာ္ဘဲေလ၊ ငါ သန္ဘက္ခါ ျပန္မယ္။ ဘယ္လိုလဲ လိုက္ခဲ႔မလား?”
ကိုေအာင္ေမာ္စကားက ကိုေက်ာ္စြာကို စိတ္လႈပ္ရွားသြားေစခဲ႔သည္။ မေရာက္တာၾကသည္႕ သူ႕ေမြးရပ္ေျမကို တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ႔ ျပန္ၾကည္႔ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမိသည္။
“ေဟ႔ေကာင္.. မင္းတကယ္ေျပာတာလား၊ ငါလဲ မေရာက္တာၾကာျပီဆိုေတာ႔ လိုက္ၾကည္႔ခ်င္တယ္ကြာ၊ အင္း ရက္သိပ္မၾကာရင္ေတာ႔ ငါ႔အလုပ္ေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လြဲထားခဲ႔လို႔ရပါတယ္။ မေရာက္တာၾကာတဲ႔ ကိုယ္႕ေမြးရပ္ေျမကို သြားဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ ရင္ခုန္စရာဘဲကြေနာ္။ အိုေက ငါလုိက္မယ္”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူညီမႈ ရၾကျပီး ကိုေအာင္ေမာ္ျပန္မည္႔ေန႔တြင္ သူပါ လိုက္ပါဖို႔ Air Bagan တြင္ ရန္ကုန္ ျမစ္ၾကီးနား ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၂ေစာင္ ဝယ္ယူထားလိုက္ေတာ႔သည္။
**********@@@***********
ရန္ကုန္မွ ျမစ္ၾကီးနားသို႕ ေလယာဥ္ျဖင္႔ ထြက္လာၾကရာ ေလယာဥ္ေပၚမွ ေျမျပင္သို႔ ျမင္ရသည္႔ ရႈခင္းမ်ားကို ငံု႕ၾကည္႔ေနမိၾကသည္။ ေကာင္းကင္ေပၚမွ ျမင္ရသည္႔ရႈခင္းမ်ားသည္ ေျမျပင္တြင္ ျမင္ရသည္႔ အေနအထားႏွင္႔ လံုးလံုးမွ မတူညီပါ။ ေလယာဥ္က တိမ္ေတြ၏ အထက္တြင္ ေရာက္ေနသျဖင္႔ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ တိမ္မွ်င္ျဖဴမ်ားၾကားမွ ေျမျပင္ကို ၾကည္႔ရသည္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ ေကာင္းေနသည္။
ေျမျပင္ေပၚမွ စိုက္ပ်ဳိးေျမမ်ား၊ လယ္ကြက္မ်ားသည္ သင္ျဖဴးဖ်ာခ်ပ္ကေလးမ်ား ခင္းထားသည္႔ႏွယ္ အကြက္လိုက္ အခ်ပ္လိုက္ လွပေနၾကသည္။
ေျမာက္မွ ေတာင္သို႔ ျမန္မာျပည္တစ္နံတလ်ား စီးဆင္းေနသည္႕ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကေတာ႔ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေျမႊၾကီးတစ္ေကာင္ႏွယ္ ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ တြန္႔လိမ္ရစ္ေခြ စီးဆင္းေနသည္မွာ ၾကည္႔၍ မဝႏိုင္ေအာင္ လွပလြန္းေနသည္။ ျမစ္ၾကီးဧရာဝတီကို အေပၚစီးမွ ျမင္ရသည္႔ျမင္ကြင္းက သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တသိမ္႕သိမ္႔ျဖင္႔ ျငိမ္႔ျငိမ္႔ေလး ခံစားမႈမ်ိဳးကို ေပးႏိုင္စြမ္းေလသည္။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ေရေျမကို အေပၚစီးက ျမင္ေတြ႔ရျခင္းသည္ ၾကည္ႏူးမႈလား၊ အံ႕ၾသမႈလား ဘယ္လိုခံစားခ်က္မွန္း မသိႏိုင္သည္႔ ထူးဆန္းေသာ ခံစားခ်က္ ျဖစ္ေလသည္။ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးထဲတြင္ သြားလာေနေသာ သေဘၤာေလးမ်ားကို ပုရြက္ဆိတ္ ကေလးမ်ား သြားလာေနသည္႔သဖြယ္ ျမင္ေတြ႔ရျပီး ျမစ္ကမ္းေဘးရွိ ျမိဳ႕ျပအိမ္ယာမ်ားကိုလည္း သာယာလွပစြာ ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။ ထုိျမစ္ၾကီးကို အမွီျပဳျပီး ျမိဳ႔ျပႏိုင္ငံထူေထာင္ခဲ႔ေသာ သူတို႔၏ ျမန္မာျပည္ၾကီးသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္ၾကာခဲ႔ေလျပီ။
ေလယာဥ္ေပၚမွ ၾကည္႔မွပင္ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာတစ္ေလွ်ာက္ ျမိဳ႕ရြာမ်ားစြာ၊ စိုက္ပ်ိဳးေျမယာ မ်ားစြာ ရွိေနသည္ကို ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ျမင္ေတြ႔ရေတာ႔သည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို ကိုေအာင္ေမာ္ေရာ၊ ကိုေက်ာ္စြာပါ စကားပင္ မေျပာမိဘဲ ၾကည္႔ေနမိၾကသည္။ အကယ္၍မ်ား ဧရာဝတီျမစ္ၾကီး ခမ္းေျခာက္သြားခဲ႔လွ်င္၊ တိမ္ေကာသြားခဲ႔လွ်င္ ျမစ္ၾကီးကို အမွီျပဳကာ ေနထိုင္ရေသာ လူသားမ်ား၊ ဝမ္းစာ ရွာေဖြရေသာ သူမ်ား၊ ကူးသန္း သြားလာေရးအတြက္ ျမစ္ေၾကာင္းကိုသာ အားကိုးရသူမ်ားမွာ ဘယ္ကဲ႔သို႔ ေရွ႕ဆက္သြားမည္ကို ေတြးမိေတာ႔ ရင္ထဲ မြန္းၾကပ္လာသလို ခံစားမိေတာ႔သည္။ သူႏွင္႔ကိုေက်ာ္စြာတို႔ အေတြးတူညီသည္႔အလား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔မိကာ သက္ျပင္းကို ျပိဳင္တူ ခ်မိၾကေလသည္။
ဖားကန္႔ေဒသမွထြက္ေသာ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားသည္ ေျမေအာက္ ရတနာမ်ားဆိုလွ်င္ေတာ႔ ညင္သာျငိမ္႔ေညာင္းစြာ စီးဆင္းေနေသာ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကေတာ႔ ေျမေပၚမွ ရတနာတစ္ခုသာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ထိုဧရာဝတီျမစ္ၾကီးသည္ သူတို႔အတြက္ေတာ႕ သဘာဝတရားက ေပးသည္႔ တန္ဖိုးျဖတ္မရႏိုင္ေသာ လက္ေဆာင္ရတနာ တစ္ခုသာ ျဖစ္ေလသည္။ ရတနာဟူသည္ တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ၾကရမည္႔အရာ ျဖစ္သည္။ မည္မွ်ပင္အဖုိးတန္ေသာ ရတနာပင္ျဖစ္ေစ တန္ဖိုးမထား မထိန္းသိမ္းတတ္သူမ်ား လက္ထဲတြင္ေတာ႔ တန္ဖိုးမဲ႔ျဖစ္ရတတ္ေလသည္။
ကိုေက်ာ္စြာ စိတ္ထဲတြင္လည္း မေရာက္တာၾကာသည္႔ ဖားကန္႔ကိုေရာက္လွ်င္ မည္ကဲ႔သို႔ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြက ဆီးၾကိဳေလမည္လဲဟု ေတြးကာ ေရာက္ခ်င္စိတ္က ေစာေနေလေတာ႔သည္။
**********@@@***********
ပိုစ္႔အတြင္းပါသတင္းမ်ားကို အနီေရာင္စာသားမ်ားေပၚ ကလစ္ႏွိပ္၍ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။ သတင္းမ်ားအတြက္ Eleven Media အား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။
