အလွနတ္သမီးေလး မလိခ...

ပူတာအိုကေန ဆယ္မိုင္ေက်ာ္ေဝးတဲ႕ ရြာကေလးကေနတစ္ဆင္႕ စက္ေလွစီးျပီး နတ္ကၽြန္းဆီ သြားတဲ႕ခရီးဟာ မလိချမစ္ရဲ႕ အလွကို ရင္သပ္ရႈေမာ ေတြ႔ရတဲ႕ ခရီးတစ္ခုပါပဲ။ ကမ္းစပ္ေဘး၂ဘက္မွာ ၾကီးမားလွတဲ႕ ေက်ာက္စိုင္ ေက်ာက္သားၾကီးေတြ စီရရီ ရွိေနျပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရတိုက္စားခံရေတာ႕ နဂိုမူလ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးကေန ပံုသ႑န္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေက်ာက္တံုးေတြ ျဖစ္လာရေတာ႕တာပါပဲ။ ဒါကိုၾကည္႕ျပီး မုိးတြင္းဆိုရင္ေတာ႕ မလိချမစ္ေရဟာ ေရစီးဘယ္ေလာက္ သန္မယ္ဆိုတာ ခန္႕မွန္းၾကည္႕မိတယ္။ အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ျမစ္ေရဟာ ရုတ္တရက္ နိမ္႕က်သြားေတာ႕ လိႈင္းေတြအလိပ္လိုက္ ထေအာင္ ေရစီးက ၾကမ္းတမ္းလွတာေၾကာင္႔ စက္ေလွစီးရတာ တကယ္ကို ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားဖို႕ ေကာင္းလွတယ္။ စက္ေလွေမာင္းတဲ႕သူေတြသာ မကၽြမ္းက်င္ရင္ ျမစ္ထဲက ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးေတြနဲ႕ စက္ေလွနဲ႕ ဝင္ေဆာင္႕မိေလာက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ စက္ေလွေမာင္းသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည္႕ေတာ႕ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ေမာင္းလာတာ ၾကာလွျပီမို႕ အေတြ႔အၾကံဳ ရင္႕က်က္ျပီး ကၽြမ္းက်င္ေနဟန္ရွိတယ္။

နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလို႕ေတာင္ တင္စားလို႕ရေအာင္ လွပတဲ႔ ျမစ္တစ္စင္းဟာ မလိချမစ္ပါပဲ။ ေအာက္ခံေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲေတြကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရျပီး ၾကည္လင္ျပာလဲ႔ေနတာမ်ားဆို ေရထဲ ငံု႕ၾကည္႕ရင္ ကိုယ္႕မ်က္ႏွာကိုယ္ေတာင္ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ျမင္ေနရတယ္။ ေရက ၾကည္လင္လြန္းေတာ႕ ေကာင္းကင္ျပာျပာေအာက္မွာဆိုရင္ ေရအျပင္က ျပာလဲ႕ေနျပီး ကမ္းစပ္က ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္းေတြ ရွိတဲ႕ေနရာဆိုရင္ ျမစ္ေရက စိမ္းရင္႕ညိဳေမွာင္လို႕ ေနျပန္တယ္။ ေရကသိပ္ၾကည္လြန္းေတာ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အေရာင္ကိုလိုက္ျပီး ျမစ္ေရအေရာင္က လိုက္ေျပာင္းလဲတယ္။

ျမစ္ေတြကို လိင္အမ်ိဳးအစား ခြဲျခားလို႕ ရသလားလို႕ ေမးရင္ေတာ႔ အဂၤလိပ္စာ အသံုးအနႈန္းမွာလည္း ျမစ္ကို ေရးတဲ႕အခါမွာ She လို႕ သံုးၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ျမစ္ေတြကို အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ တင္စားၾကတယ္။ ရာဇဝင္ထဲက သတို႕သမီး ဆိုတဲ႕ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းထဲမွာေတာင္ ဧရာဝတီျမစ္ကို တင္စားထားတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ ခုေခတ္ေရာက္မွ မ လိင္အေနနဲ႕ သံုးတာေတာ႕လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဣတၳိဝကႍ နဒီဝကႍဆိုျပီး ပါဠိမွာ သံုးထားတာ ေတြ႔ရေတာ႕ ဟိုးေရွးကတည္းက ျမစ္ေတြကို အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ တင္စားၾကတယ္လို႕ မွတ္ယူရပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႕ ျမစ္ေတြကို အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ တင္စားၾကတာလဲ။ လွလို႕လား၊ ေကာက္ေကြ႕လို႕လား၊ မာယာမ်ားလို႕လားလို႕ ေသခ်ာ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ....

ဒီေဒသကလူေတြ သူတို႕ဆီမွာ ဒီလို လွပတဲ႔ နတ္သမီးေလးတစ္ပါး ရွိေနတာ တကယ္ကို ဂုဏ္ယူစရာပဲ။ အဲဒီ နတ္သမီးေလးရွိရာကို ကိုယ္ေတြကေတာ႕ တကူးတက သြားျပီး ၾကည္႕ရတာေလ။ တကယ္တမ္းေတာ႕ ကိုယ္႕ေမြးရပ္ေျမမွာလည္း ဒီလို နတ္သမီးေလးတစ္ပါး ရွိခဲ႕ပါရဲ႕။ အဲဒီ နတ္သမီးေလး နာမည္က ဥရုေခ်ာင္း (ဥရုျမစ္)ေပါ႔ေလ။ ဖားကန္႕ျမိဳ႕နယ္က ေက်ာက္စိမ္းထြက္တဲ႕အရပ္မွာ ရွိတဲ႕ေခ်ာင္းကေလး။ ငယ္တုန္းကေတာ႕ ဒီေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခ်ိဳး၊ ဒီေခ်ာင္းေရကို ေသာက္ခဲ႕တာပါပဲ။ ေခ်ာင္းေရ ၾကည္လင္ပံု၊ သာယာလွပပံုကလည္း အခုျမင္ရတဲ႕ မလိချမစ္လိုပဲ။ ကိုယ္ေတြအတြက္ေတာ႕ ျမိဳ႕ေတြမွာလို ကစားကြင္းေတြ ဘာေတြ မလိုဘူး။ ဒီေခ်ာင္းေလးဟာ ကိုယ္ေတြရဲ႕ ေဆာ႕ကစားရာ ေနရာပဲ။

ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခ်ိဳးဆိုျပီး ဆင္းသြားရင္ တခါတေလ ၂နာရီ ၃နာရီၾကာလည္း ျပန္တက္မလာလို႕ အိမ္က အေမက တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ျပီး လိုက္ေအာ္ေခၚရေအာင္ ဒီေခ်ာင္းကေလးမွာ ေပ်ာ္ခဲ႕ၾကဖူးတယ္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေလွေလွာ္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေရငုတ္ျပိဳင္ၾကတယ္၊ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေက်ာက္တိုက္ ထိုးၾကတယ္ ( ေက်ာက္ခဲတံုးၾကီးၾကီးေတြကို ေရငုတ္၊ လိုက္ရွာျပီး လူတစ္ရပ္မက ေက်ာ္တဲ႕ ေရအနက္မွာ စုပံုထားၾကတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႕ ေက်ာက္ခဲပံုၾကီးက ျမင္႕တက္လာျပီး လူတက္ရပ္လုိက္ရင္ ေခါင္းေလး ေရေပၚေပၚလာေအာင္ လုပ္တာကို ေက်ာက္တိုက္ ထိုးတယ္ ေခၚၾကတယ္) ၊ စားစရာေတြ ယူသြားျပီး ေခ်ာင္းေဘးက သစ္တံုးေတြ၊ ေက်ာက္တံုးေတြေပၚမွာ ထုိင္ျပီး စားၾကေသာက္ၾကလုပ္ၾကတယ္။ အေပ်ာ္ ငါးဖမ္းၾကတယ္။ ကိုယ္တို႕ေခ်ာင္းကမ္းစပ္က ေျမၾကီးေတြထဲမွာ ေရႊလဲ ထြက္ေတာ႕ ခေမာက္လို သစ္သားျပား အဝိုင္းၾကီး ယူသြားျပီး ေရႊက်င္တမ္းလဲ ေဆာ႕ၾကေသးတယ္။ ျပီးသြားရင္ ေရႊက်င္လို႕ ရလာတဲ႕ ေရႊမႈန္မႈန္မႊားမႊားေလးေတြမ်ား အိမ္ျပန္တဲ႕ခါ ေခ်ာင္းထဲ ဒီတိုင္း ျပန္လႊင္႕ပစ္ခဲ႕တယ္။ ဘယ္သူမွ မယူၾကဘူး။ ငါးဆိုလဲ ဒီလိုပဲ ေသးေသးေလးေတြဆို ျပန္လႊတ္ေပးခဲ႕ၾကတယ္။ ေခ်ာင္းေလးမွာ ကစားခဲ႕ၾကတာေတြ ေရးျပရင္ ကုန္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေပ်ာ္ခဲ႕တာ၊ အမွတ္တရေတြ ရွိခဲ႕တာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ျမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ႕ ကိုိယ္အလြမ္းဆံုးက ဒီဥရုေခ်ာင္းကေလးပဲေပါ႔။

ေမြးရပ္ေျမအေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္တိုင္းလည္း သတိအရဆုံုးနဲ႕ ႏွေျမာတသ အျဖစ္ရဆံုးက ဒီေခ်ာင္းကေလးပါပဲ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ ခုခ်ိန္မွာ ဥရုေခ်ာင္းေရဟာ မလိချမစ္လို ၾကည္လင္သာယာျပီး လွပဖို႕ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕လို႕ပါ။ ေမွာ္အသီးသီးက ေက်ာက္တူးျပီး ေျမစာပံုေတြကေန စီးက်လာတဲ႕ အနယ္အႏွစ္ေတြ၊ ရြံ႔ႏြံေတြေၾကာင္း ေခ်ာင္းေရက ဝါထိန္ေနျပီး ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရခ်ိဳးလို႕လည္း မရ၊ ေသာက္သံုးလို႕လည္း မရေတာ႕ေအာင္ ပ်က္စီးသြားခဲ႕ျပီေလ။ အရင္တုန္းက ဝါးတစ္ျပန္သာသာအနက္ရွိတဲ႕ ေနရာေတြဆိုရင္ ခုမ်ား မယံုႏိုင္စရာ ဒူးသာသာေလာက္ပဲ နက္ေတာ႕တယ္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ျပည္႔ေနတဲ႔ ႏႈန္းေတြ ေျမၾကီးေတြေၾကာင္႕ ေခ်ာင္းေရအနက္က ရွိသင္႕သေလာက္ မရွိေတာ႕တဲ႕အခါ ႏွစ္တိုင္း မိုးတြင္းေရာက္ျပီဆို ရြာေတြမွာ ေရလွ်ံျပီး ေရေဘးဒုကၡ ခံစားၾကရတယ္။

တကယ္တမ္းေတာ႕ မလိခရဲ႕ အလွအပအေၾကာင္းကိုသာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေရးခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႕ မလိချမစ္ကိုေတြ႔ခဲ႕ေတာ႕ ဟိုးအရင္တုန္းက သာယာလွခဲ႕ဖူးတဲ႕ ကိုယ္တို႕ရဲ႕ နတ္သမီးေလး ဥရုေခ်ာင္းကို ျပန္သတိရ လြမ္းဆြတ္မိတာပါ။ မလိချမစ္နားတေလွ်ာက္မွာ သတၱဳေတြ၊ တန္ဖိုးၾကီး ေက်ာက္မ်က္ေတြ မထြက္တာကလည္း သဘာဝအတိုင္းေလး လွေနဖို႕ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနတစ္ခုပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ ေလာဘသမားေတြ ေရာက္လာျပီဆိုရင္ အဲဒီေနရာေဒသဟာ ပ်က္စီးသြားဦးမွာေလ။ ကိုယ္တို႕ ဥရုေခ်ာင္းလို တန္ဖိုးၾကီး ေက်ာက္စိမ္းေတြထြက္ရင္ ခုခ်ိန္မွာ မလိခဟာ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလို လွနိုင္ေတာ႕မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး မဟုတ္လား။ တခါတေလေတာ႕ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ ေတြးမိေသးတယ္။ ရွိသမွ် ေက်ာက္စိမ္းေတြ အကုန္ယူသြားၾက။ ကိုယ္တို႕လို ေဒသခံေတြအတြက္ ဟိုတုန္းက ဥရုေခ်ာင္းေလးပဲ ျပန္ေပးခဲ႕ၾကပါလို႕။

အဲဒီလိုေျပာေတာ႔ ေက်ာက္စိမ္းမထြက္ရင္ နင္တို႕ ဘာလုပ္စားၾကမလဲ ေမးၾကမယ္ထင္တယ္။ ေက်ာက္စိမ္းထြက္တယ္လို႕ နာမည္မၾကီးခင္၊ တျခားေဒသေတြဆီက လူေတြ၊ ကုမၸဏီေတြ အမ်ားၾကီး ေရာက္မလာခင္က အဲဒီ ေဒသကလူေတြ ဒီေခ်ာင္းေလးကို အမီွျပဳျပီး လယ္ယာကိုင္းကၽြန္းလုပ္တယ္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးေတြဆိုတာ ေပါလြန္းလို႕ ဆပ္ျပာခြက္လို ဇကာေလးနဲ႕ ဖမ္းလို႕ေတာင္ ရတယ္ဆိုရင္ ပံုျပင္ထင္သြားၾကဦးမယ္။ ကိုယ္တို႕ရြာမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေနာက္က ေခ်ာင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ႕ ငါးၾကီးေတြဆိုတာမ်ား ကေလးေမြးစေပါက္ထက္ေတာင္ ၾကီးတယ္ဆိုရင္ ခ်ဲ႕ကားတယ္ ထင္ၾကဦးမယ္။ ရြာကို လာတဲ႕ ဧည္႕သည္ေတြကို ဒီငါးၾကီးေတြ ေခၚေခၚျပျပီး ၾကြားရတာ အေမာရယ္။ အဲဒီေခတ္က အဲဒီေဒသကို ေရာက္ဖူးတဲ႕သူေတြ သိမီွလိုက္ၾကမွာပါ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ၁၀နာရီ အုန္းေမာင္းေခါက္သံၾကားတာနဲ႕ ငါးေတြဟာ ကမ္းစပ္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ဆိုရင္ ရြာထဲ႕ လူေတြျဖစ္ေစ၊ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလးေတြက ျဖစ္ေစ ထမင္းေတြ အိုးလိုက္ သယ္လာျပီး အဲဒီ ငါးၾကီးေတြကို ေကၽြးၾက ေမြးၾကနဲ႕ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ႕တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ၁၀နာရီထိုးတာနဲ႕ ငါးၾကီးေတြကိုၾကည္႕ဖို႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေျပးေတာ႕တာပဲ။

သစ္ေတာေတြ ထူထပ္လြန္းလို႕ အိမ္ေနာက္ဖက္ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းမွာ ေရလာေသာက္တတ္တဲ႕ ဂ်ီ(ေခ်)၊ ဆတ္ ဆိုတာ အတိုင္းသား ျမင္ေနရတယ္။ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လိုက္ၾကည္႕ရင္ စိုက္ခင္းေတြ ၊ စိုက္ခင္းေတြ စိမ္းစိုေနတာပဲ။ ေတာထဲသြား ဟင္းသီးဟင္းရြက္ခူးရင္ မိသားစုတစ္စု ေကာင္းေကာင္းစားလို႕ ပိုေတာင္ ပိုေသးတယ္။ ငယ္တုန္းက ျမိဳ႕ကို ေက်ာင္းသြားတက္ျပီး အိမ္ျပန္ျပီဆို ေတာထဲေတာင္ထဲ သိပ္လိုက္ခ်င္တာ။ လူၾကီးေတြ ဟင္းရွာသြားရင္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ လိုက္သြားျပီး အသီးအရြက္ခူးရတာ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ပဲ။ ေတာထဲမွာ အသီးအရြက္၊ မွ်စ္ ဆိုတာ သိပ္ေပါတာေလ။ အဲလိုမ်ိဳးသြားရတာ ပင္ပန္းတယ္လို႕ကို မထင္ခဲ႕ဘူး။ ဒီသစ္ေတာေတြမျပဳန္းသေရြ႔၊ ဒီေခ်ာင္းေရ မခမ္းသေရြ႔ ေဒသခံေတြမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္စရာေတြမွ တပံုၾကီးရယ္။

ခုခ်ိန္မွာ လယ္ယာ ကိုင္းကၽြန္းလုပ္ဖို႕လည္း ေျမေတြ မရွိေတာ႕ဘူး။ သစ္ေတာဆိုတာ မူးလို႕ရွဴစရာမရွိေတာ႕ဘူး ေျပာရမယ္။ ၾကီးမားလွတဲ႔ ေတာင္ၾကီးေတြကိုေတာင္ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေအာင္ တန္ခိုးေတြ ရွိေနၾကမွေတာ႕ သစ္ပင္/သစ္ေတာဆိုတာ ဘာေျပာပေလာက္မွာတဲ႕လဲ။ သစ္ေတာဆိုတာ ေျပာင္သလင္းခါသြားတာ ၾကာခဲ႕ျပီ။ သစ္ပင္ၾကီးၾကီးမားမားေတြဆို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးေတာ႕လို႕ တျခားေဒသမွာ တကူးတက လိုက္ၾကည္႕ရတဲ႕ အေနအထားျဖစ္ေနျပီ။ ဥရုေခ်ာင္းဆိုတာလည္း သူတို႕လက္ထဲမွာေတာ႔ ေရေျမာင္းေလးသာသာပါပဲ။ သူတို႕စိတ္တိုင္းက် ဟိုဘက္ကို ေရြ႕လိုက္၊ ဒီဘက္ကို ေရြ႕လိုက္နဲ႕ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ခဲ႕ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ္တို႕ဆီက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ လွလွပပဟာ လူေတြရဲ႕ ေလာဘေၾကာင္႕ ပ်က္စီးသြားခဲ႕ရျပီ။

အရမ္းလွတဲ႕ ေနရာေဒသေတြ ေရာက္တုိင္း အဲဒီ ေဒသရဲ႕ အလွအပေတြအေၾကာင္း စာဖြဲ႕တတ္တဲ႕ ကိုယ္ဟာ တကယ္တမ္းေတာ႕ ကိုယ္႕ေဒသမွာ မရွိႏိုင္ေတာ႕တဲ႕၊ မေတြ႔ရေတာ႕ျပီျဖစ္တဲ႔ အလွအပေတြကို တကူးတက လိုက္လံရွာေဖြေနခဲ႕တာပါပဲ။ ကိုယ္႕ေဒသေလး ျပန္လည္ လွပလာဖို႕အတြက္ ကိုယ္ဟာ တန္ခိုးအာဏာ ရွိသူတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ခဲ႕ျပန္ေတာ႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရံုကလြဲလို႕ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာတဲ႕လဲ။ ေက်ာက္မ်က္ရတနာဆိုတာ သဘာဝၾကီးက ေပးတဲ႕ လက္ေဆာင္မြန္ပါ။ မတူးေဖာ္ပဲ ေနရမယ္ လို႕ မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို အသံုးခ်ဖို႕ ထုတ္ယူသံုးစြဲရာမွာေတာ႕ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ ေဂဟစနစ္ေတြ မပ်က္စီးေအာင္ / ပ်က္စီးမႈ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စီမံေဆာင္ရြက္ရမယ္မဟုတ္လား။ ေဒသခံေတြရဲ႕ ဆံုးရႈံးနစ္နာမႈေတြကိုလည္း ထည္႕စဥ္းစားေပးရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔ ေလာဘနဲ႔ အာဏာဟာ အရာရာကို ဥပကၡာျပဳႏိုင္စြမ္းပါတယ္ေလ။

အခုေတာ႔ ကိုယ္တို႕ဆီက ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ႔ ဥရုေခ်ာင္းနတ္သမီးလွလွေလးကို လြမ္းဆြတ္ သတိရမိရင္း ပူတာအိုက မလိခဆိုတဲ႕ နတ္သမီးေလးကိုပဲ ေငးၾကည္႕ေနခဲ႕မိေတာ႕တယ္။

(ေခ်ာ-အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)