“ဆရာမ ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ.. အလည္လာတာလား.. ”
“ကၽြန္ေတာ္႕ကို မွတ္မိလားမသိဘူး.”
သူ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည္႕ျပီး ျမင္ဖူးသလိုလို.. သိပ္ေတာ႕မမွတ္မိ.. ကၽြန္မ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားရသည္… ႏွဖူးေၾကာကို ရႈံ႕လိုက္ရင္း စဥ္းစားမိေတာ႕လည္း ခပ္ေရးေရး.. သိသလိုလို .. မေသခ်ာျပန္..
“ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ေအာင္ေလ ဆရာမ.. ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမတပည္႔ ျဖစ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္ ”
အိုး.. ဟုတ္ပါရဲ႕.. ကၽြန္မ မွတ္မိျပီ.. ကၽြန္မ အသက္ ၁၇ ၁၈ေလာက္က ၁၀တန္းေအာင္ခါစ တကၠသိုလ္မတက္ခင္ အခ်ိန္အားေတြမွာ ကၽြန္မရဲ႔ ဇာတိရြာကေလးတြင္ လုပ္အားေပး ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ခဲ႔စဥ္က သူငယ္တန္းကို သင္ခဲ႔ဖူးသည္.. သူကေလးက ကၽြန္မအတန္းထဲက ကေလးေလးတစ္ေယာက္... ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ငယ္စဥ္ကလို ၀၀ လံုးလံုးကေလး မဟုတ္ေတာ႔ သင္႔တင္႔ၾကည္႔ေကာင္းေသာ ရုပ္ရည္ကေလးႏွင္႕ အရြယ္ေရာက္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ . သူသာ မႏႈတ္ဆက္ခဲ႕ရင္ ကၽြန္မအေနနဲ႕ မွတ္မိစရာမရွိ.. အင္းေလ ျဖစ္စရာပါဘဲ.. ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတိကေလးကို ခြဲခြာျပီး တစ္ရပ္တစ္နယ္မွာ ေရာက္ေနခဲ႔တာဘဲ ၁၀စုႏွစ္ တစ္ခုစာ ရွိခဲ႔ျပီ မဟုတ္ပါလား.. အိမ္ကိုပင္ ႏွစ္စဥ္မွန္မွန္ မျပန္ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္သံသရာထဲ လည္ပတ္စီးေမွ်ာလို႔ ေနခဲ႔သည္။ ဆိုင္ေရွ႔တြင္ခ်ထားေသာ ခံုတန္းေလးေပၚ ထိုင္ရင္း ကၽြန္မရဲ႔ တပည္႔ကေလး ျဖစ္ခဲ႔ဖူးေသာ ေအာင္ေအာင္ႏွင္႔ ကၽြန္မ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္..
“ေအာင္ေအာင္က တကယ္႔လူၾကီး ျဖစ္ေနျပီေလ.. ဒါေၾကာင္႕ဆရာမ မမွတ္မိေတာ႔တာေပါ႔ ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား ကေလး.. တကၠသိုလ္တက္ေနျပီလား…” ကၽြန္မ ေအာင္ေအာင္ကို ျပန္ေမးလိုက္ေတာ႔
“ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာမ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ေနပါျပီ.. ”
“ဟုတ္လား.. ၾကားရတာ ၀မ္းသာလုိက္တာ.. မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ”
ေအာင္ေအာင္က သူနဲ႕ ငယ္စဥ္က တြဲခဲ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္မကို ျပန္ေျပာျပသည္.. ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ.. ထိုစဥ္က အတန္းထဲက ကေလးတစ္ခ်ိဳ႔ နံမည္ေတြကိုေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနေသးသည္.. အခ်ိဳ႔က်ေတာ႔ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ႔.. ကၽြန္မ စာသင္ေပးခဲ႔ဖူးေသာ ကေလးေတြပင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ... ၾကားရတာ ၀မ္းသာစရာ... ပီတိျဖစ္စရာပါ.. ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးခဲ႔ေသာ၊ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ လုပ္ခဲ႔ဖူးေသာ ပန္းကေလးမ်ား ဖူးပြင္႔လာလွ်င္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ရေသာ ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္၏ ပီတိမ်ိဳးဘဲ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။
စကားမ်ားစြာ ေျပာဆိုျပီးလို႕ သြားေတာ႔မည္ဟု ေလးေလးစားစား ေျပာဆိုကာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေသာ ေအာင္ေအာင္ကို ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္မ စိတ္ေတြက ထိုစဥ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင္႕ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္ လုပ္ခဲ႕စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ျပန္ျပီး သတိရသြားမိသည္.. ေအာင္ေအာင္ကိုေတာ႔ လူကိုသာ မမွတ္မိ ရွိရမည္.. သူႏွင္႔ သက္ဆိုင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးကိုေတာ႔ သင္ခန္းစာေလးတစ္ခုအျဖစ္ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ ကၽြန္မ သတိတရႏွင္႔ အမွတ္ရေနခဲ႕ပါသည္..
အဲဒီခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မ စာသင္ရေသာ သူငယ္တန္း(A) သည္ ေက်ာင္းသား ၆၀ေက်ာ္ ရွိေသာ အတန္းတစ္ခု ျဖစ္သည္.. အဲဒီေန႔က သူငယ္တန္း ျမန္မာစာ သင္ခန္းစာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခန္းမ်ားကို သင္ၾကားေနေသာ စာေမးပြဲၾကီး သိပ္မလိုေတာ႕ေသာ တစ္ေန႕လဲျဖစ္သည္.. စာေမးပြဲ နီးေနျပီျဖစ္၍ ကၽြန္မက လက္ရွိ သင္ခန္းစာမ်ားကို အျမန္လက္စသပ္ကာ အစကေန ျပန္ျပီး သင္ၾကားလိုေသာ စိတ္ေစတနာေဇာႏွင္႕ ေလာၾကီးေနခဲ႕သည္.. ျပီးေတာ႕လဲ သင္ခန္းစာေတြက အေနာက္နားေရာက္ေလ ကေလးေတြအတြက္ ပိုျပီး ခက္ခဲလာေလ ဆိုတာကိုလည္း သေဘာေပါက္မိသျဖင္႕ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ၾကားဖို႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း သတိေပးေနရသည္.. ထို႕ေၾကာင္႕ အဲဒီေန႕က သင္ၾကားေနေသာ ျမန္မာစာ ဖတ္စာေလးတစ္ခုကို သင္ပုန္းေပၚ ခ်ေရးျပီး ၾကိမ္လံုးကေလးႏွင္႔ ေထာက္ကာေထာက္ကာ ႏႈတ္တိုက္အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ေပးေနခဲ႔ရင္းက ႏႈတ္တိုက္ခ်ေပးရေသာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေၾကာင္႔ လည္ေခ်ာင္းေတြပင္ေျခာက္ေသြ႔လာျပီး ကၽြန္မအသံေတြ ျပာအက္လာရသည္။
ဒီေန႔ သင္ခန္းစာသည္ ကေလးေတြအတြက္ တကယ္လဲ ခက္ခဲပါသည္.. သူတို႔ေလးေတြကို လိုက္ဆိုခိုင္းတာလည္း အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိေနခဲ႔ျပီ.. သို႕ေသာ္ ကၽြန္မအေရွ႕က မဆိုျပေတာ႕ဘဲ သူတို႕ခ်ည္း ဆိုခိုင္းလိုက္ရင္ ကေပါက္တိကေပါက္ျခာႏွင္႕ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္သာ ျဖစ္ေနၾကတုန္း.. မည္သူကမွ ေကာင္းေကာင္းဆိုႏိုင္ျခင္းမရွိေသး.. ဒီေတာ႕ ၾကိမ္လံုးေလးကို ျပန္ေကာက္ကိုင္ရင္း ေနာက္ထပ္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္လိုက္ဆို ခိုင္းျပန္သည္.. နာရီလက္တံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လည္ပတ္ျပီးခ်ိန္မွာ သူတို႕ခ်ည္း ျပန္ဆိုခိုင္းတိုင္း ေခ်ာေခ်ာရွဴရွဴမျဖစ္.. အထစ္ထစ္ႏွင္႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျဖစ္ေနတုန္းသာ.. စိတ္ကို ဆြဲဆန္႕ကာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေရွ႕က တိုင္ေပးျပန္ရင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ႕ ဒီေလာက္ေတာင္ ညံ႕ရပါ႕မလား.. ဘာေၾကာင္႕ ခုခ်ိန္ထိ မရၾကေသးတာလဲ.. ဒီပံုနဲ႕ ေရွ႕ဆက္ သင္ခန္းစာ ဘယ္လိုမ်ား ဆက္သင္ရမလဲ စသည္႕အေတြးမ်ားျဖင္႕ ေဒါသလဲ ထြက္လာရသည္..
ေနာက္ထပ္အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရွ႕ကတိုင္ျပီး ကေလးေတြခ်ည္း ျပန္ဆိုခိုင္းျပန္ေတာ႕လဲ အရင္ အၾကိမ္ေတြ တုန္းကအတိုင္းသာ.. ထစ္ထစ္ေငါ႔ေပါ႔ႏွင္႔.. မည္သူမွ စာတစ္ေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မဆိုႏိုင္ၾက.. ဒီေလာက္အခ်ိန္ေပးျပီး ေရွ႕က တိုင္ေပးေနတာေအာင္ ဘာမွ ထူးျခားမလာ.. ကၽြန္မရဲ႕ ေဒါသမ်ားက အဆံုးထိ ျမင္႕တက္သြားခဲ႕ျပီး ၾကိမ္လံုးေလးကို ကိုင္ကာ သင္ပုန္းေရွ႕ရပ္ေနေသာကၽြန္မ.. လက္ထဲက ၾကိမ္လုံးကို အားကုန္ လႊင္႕ပစ္လိုက္ကာ အတန္းထဲမွ ထြက္သြားေတာ႕မိသည္။ အတန္းအျပင္ဘက္ အခန္းႏွင္႔ ခပ္ေ၀းေ၀းက ၀ရံတာေလးမွာရပ္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ ဆူေ၀ေနေသာ ေဒါသမ်ား စိတ္မရွည္မႈမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ ေျဖေဖ်ာက္ေနရသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ႕ ကိုယ္႕စိတ္ကို ျပန္ေျဖသိမ္႕ႏိုင္မႈ ရသြားခဲ႔ျပီး ေဒါသမ်ားေလွ်ာ႔ပါးသြားသည္႔အခါ ကၽြန္မေျခလွမ္းမ်ားက အတန္းထဲသို႔ ျပန္၀င္ေရာက္လာမိေတာ႔သည္..
အတန္းထဲေရာက္လို႔ ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည္႕မိေတာ႔ နားလည္သိတတ္ေသာ ကေလးမ်ားက မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင္႕ ကၽြန္မကို ၾကည္႕လို႔ေနခဲ႕သည္။ သူတို႕ေလးေတြကို ၾကည္႕လိုက္ရင္း ကရုဏာစိတ္တို႕ျဖင္႕ ၾကိမ္လံုးေလး ျပန္ေကာက္ကုိင္ကာ သင္ခန္းစာကို ျပန္သင္ၾကားမိျပန္ေတာ႕သည္.. အေစာတုန္းကလို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရွ႕မွ တိုင္ျပီးေသာအခါ ကေလးမ်ားကို ခ်ိဳခ်ိဳသာသာႏွင္႕ စကားေျပာကာ သူတို႕ခ်ည္္းဆိုဖို႕ တိုက္တြန္းလိုက္ေတာ႕ စာဆိုသံထြက္မလာခဲ႕.. ကၽြန္မက ၾကိမ္လံုးေလး ၀င္႕ကာ မ်က္ခံုးေလး ပင္႕လိုက္ရင္း ဆိုၾကေလ “ဘာလို႕မဆိုၾကတာလဲ” လို႕ ကေလးေတြကို ေမးလိုက္စဥ္တြင္ေတာ႕ ေအာင္ေအာင္ကေလး ကၽြန္မကို ျပန္ေျပာလိုက္တဲ႕စကားေလးက ဘယ္ေတာ႕မွ မေမ႕ခ်င္စရာ “ သားတို႕ မဆိုခ်င္ဘူးဆရာမ.. သားတို႕ ဆိုတာ မွားရင္ ဆရာမ စိတ္ဆိုးမွာ.. ဆရာမ ေနာက္တစ္ေခါက္ စိတ္ဆိုးမွာ စိုးတယ္.. ဒါေၾကာင္႕ သားတို႕ မဆိုခ်င္ဘူး..” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ေအာင္ေအာင္ေလးရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ ၾကိမ္လံုးက ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားခဲ႔သည္္.. အိုး ၾကည္႕ပါဦး.. ၅ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြကေတာင္ ဆရာမကို ခ်စ္ခင္တဲ႕စိတ္နဲ႕ ဆရာမလုပ္သူ စိတ္ဆိုးေဒါသျဖစ္မွာကို စဥ္းစား ေတြးေတာ ေပးတတ္ေသးသည္္.. သူတို႕ထက္ အသက္အရြယ္ ၾကီးေနျပီျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႕ ကေလးေတြေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္စိတ္ မရွိပါဘဲလား.. ရွက္ဖို႕ေတာင္ ေကာင္းေသးသည္.. ဒီေန႕သင္ခန္းစာသည္ သူတို႕အတြက္ ခက္ခဲလြန္းေနေသာေၾကာင္႕ ခုခ်ိန္ထိ မဆိုႏိုင္ေသးတာကို ကၽြန္မက နားလည္မႈ မေပးႏိုင္ခဲ႕ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာတစ္ခုတည္း၊ သင္ခန္းစာမ်ား အျမန္ျပီးလိုေသာ စိတ္ႏွင္႕သာ ၾကည္႕ခဲ႕မိသည္ထင္သည္။
ထုိေနာက္ပိုင္း ဆရာမသက္တမ္းကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိတ္ဆိုးျပီး စာသင္ခန္းထဲက ထြက္သြားသည္႔ အျပဳအမူမ်ိဳး ဘယ္ေသာအခါမွ ကၽြန္မ မလုပ္ျဖစ္ခဲ႕ေတာ႔ပါ. ကေလးဆိုသည္မွာလည္း အသိဥာဏ္ ၊အမွတ္သညာ ရွိတတ္ေသာ သူမ်ားသာျဖစ္သည္မဟုတ္လား.. ကေလးေတြေလာက္ပင္ မရင္႔က်က္ေသာ၊ စာနာနားလည္စိတ္ နည္းပါးေသာ၊ မိမိကိုယ္ကိုလဲ ေအာင္ေအာင္ရဲ႕ စကားသံေလးေတြ ျပန္ၾကားမိတိုင္း၊ ျပန္ေတြးမိတိုင္း သတိတရႏွင္႕ ရွက္ေနတတ္ခဲ႕ပါသည္.. ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ မွတ္မွတ္ရရ ၅ႏွစ္အရြယ္ သူငယ္တန္း ကေလးတစ္ေယာက္ဆီက မသင္ယူဘဲ ရရွိလိုက္ေသာ သင္ခန္းစာေလးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္စဥ္က ဆရာမဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳေလးတစ္ခုကို ျပန္လည္ေရးဖြဲ႔ျဖစ္ပါသည္။ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)
