ကၽြန္မကို သမီးဂ်ဴလီက “ေမေမ ႏွင္းပန္း၀ါေလးေတြ မညိဳးခင္ သြားၾကည္႔ရေအာင္ ” လို႕ အခါေပါင္းမ်ားစြာ တယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ေခၚေပမဲ႕ ကၽြန္မေနတဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းေျခက အိမ္ကေန အဲဒီႏွင္းပန္း၀ါေလးေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႕ ေရကန္ၾကီးေဘးက ေတာင္ေစာင္းကိုေရာက္ဖို႕ ႏွစ္နာရီၾကာ ကားစီးရမဲ႕ခရီးကို ျငီးေငြ႔တာေၾကာင္႕ အခါခါ ျငင္းဆုိခဲ႕ပါတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ဇြဲေကာင္းလွတဲ႕ ဂ်ဴလီ႔ေၾကာင္႕ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ “ လာမဲ႕ အဂၤါေန႔မွာ ေမေမ လာခဲ႕ပါမယ္” လို႕ စိတ္မပါလွစြာနဲ႕ ကတိေပးလိုက္ရပါတယ္..
ဒါနဲ႕ အဂၤါေန႕ေရာက္ေတာ႔ မနက္ခင္းဟာ ေအးစက္ျပီး ႏွင္းေတြ ခပ္ဖြဲဖြဲက်ေနေပမဲ႕လို႕ ကၽြန္မရဲ႕ကတိအတိုင္း ဂ်ဴလီတို႕အိမ္ကို ကားေမာင္းထြက္လာခဲ႕လိုက္ပါတယ္.. ပ်င္းရိဖြယ္ အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ ကုန္ဆံုးေအာင္ ကားေမာင္းလာျပီးေနာက္ သမီးဂ်ဴလီတို႕ အိမ္ေရာက္ေတာ႕ ေျမးေလးေတြ ကို ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ျပီး “သမီးရဲ႕ ႏွင္းပန္း၀ါေတြကို သြားၾကည္႕ဖို႕ဆိုတာ ေမ႕လိုက္ပါေတာ႕လားကြယ္။ ၾကည္႕ပါဦး အျပင္မွာ ႏွင္းေတြက်ေနျပီး တိမ္ေတြကလဲ ထူထပ္ေနတာဘဲ။ ဒီေလာက္ေအးစက္ေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ အိမ္အျပင္ထြက္လာျပီး ခရီးသြားဖို႕ဆိုတာ သမီးနဲ႕ေျမးေလးေတြကို ေတြ႔ဖို႕သာ မဟုတ္ဘဲ တစ္ျခားကိစ ၥအတြက္ဆို တစ္လက္မေလးေတာင္မွ ေမေမ ကားေမာင္းလာမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႕ ဂ်ဴလီ႔ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္..
သမီးဂ်ဴလီက ကၽြန္မရဲ႕စကားဆံုးေတာ႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေလး ျပံဳးလိုက္ျပီး “ေမေမရယ္ ဒီလိုရာသီဥတုမ်ိဳးမွာ ကားေမာင္းခဲ႕တာ အခုမွအခု မဟုတ္ဘဲနဲ႕။ ဘာမွ မထူးဆန္းပါဘူး ေမေမရဲ႕ ”
“အင္းေလ.. ဒါေပမဲ႕ ဒီေန႕က ခါတိုင္းထက္ ဆိုးတယ္လို႕ သမီး မထင္ဘူးလား။ သမီးအေနနဲ႕ ေမေမ႕ကို ဒီလိုလမ္းမ်ဳိးကို ထပ္မေမာင္းေစခ်င္ဘူး မဟုတ္လား.. ႏွင္းေတြစဲသြားရင္ ေမေမ ခနေန အိမ္ျပန္ေတာ႕မယ္” လို႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံနဲ႕ ကၽြန္မလဲ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္..
“အား ေမေမကလဲ .. သမီးကားက ၀ပ္ေရွာ႕ပို႕ထားရတာေမေမရဲ႕။သမီးကားကို သြားယူဖို႕ ၀ပ္ေရွာ႕ကို ေမေမ႕ကားနဲ႕ လိုက္ပို႕ခိုင္းမလို႕ပါဆို။ ” ဂ်ဴလီက ျပံဳးစစေလးနဲ႕ ကၽြန္မကို ေျပာလိုက္ပါတယ္.. ဂ်ဴလီရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြထဲမွာလည္း ရယ္ရႊင္ျမဴးတူးရိပ္ကေလးေတြကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္.
“ကဲ.. ဒါဆိုလဲ အဲဒီ၀ပ္ေရွာ႕က ဘယ္ေလာက္ေ၀းလဲ ” ကၽြန္မက ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
“သိပ္မေ၀းပါဘူး ေမေမရဲ႕… ကဲပါေလ သမီးေမာင္းပါ႔မယ္.. သမီးက ဒီလိုရာသီဥတုမ်ိဳးမွာ ကားေမာင္းတာ ကၽြမ္းပါတယ္.. စိတ္မပူနဲ႕” ဂ်ဴလီက ျပံဳးရယ္ျပီး ကၽြန္မကို ျပန္ေျပာပါတယ္။
ကေလးေတြကိုပါ ကားေပၚေခၚတင္လာျပီး မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာ ႏွင္းေတြ သဲသဲလႈပ္က်ဆင္းေနတဲ႕ လမ္းေပၚမွာ ကားေမာင္းျပီးတဲ႕ေနာက္ ကၽြန္မ မေနႏိုင္ေတာ႕ဘဲ ဂ်ဴလီ႕ကို ေမးလိုက္ပါတယ္.. “ဂ်ဴလီ.. ဘယ္ကိုေမာင္းေနတာလဲ.. ဒီလမ္းက သမီးေျပာတဲ႕ ကား၀ပ္ေရွာ႕ကို သြားတဲ႕လမ္းလဲ မဟုတ္ပါလား”
“ကား၀ပ္ေရွာ႕သြားတဲ႕လမ္းပါဘဲ ေမေမရဲ႕.. ဒါေပမဲ႕ ႏွင္းပန္း၀ါေတြဆီ သြားတဲ႕လမ္းနဲ႕တစ္လမ္းထဲဘဲေလ ”
“ဂ်ဴလီ… ကားကိုျပန္လွည္႕စမ္း… ေမေမ အဲဒီကို မသြားခ်င္ပါဘူးလို႕ သမီးကို ေျပာထားျပီးသားေလ ” ကၽြန္မ ေလသံကို ခပ္တင္းတင္းလုပ္ျပီး ေျပာလိုက္မိပါတယ္..
“သမီးကတိေပးပါတယ္ ေမေမရယ္.. အဲဒီကိုေရာက္သြားတဲ႕အခါက်ရင္ ေတြ႔ရတဲ႕ ျမင္ကြင္းကိုၾကည္႕ျပီး ေမေမစိတ္ပ်က္မယ္ဆိုရင္ သမီးကိုၾကိဳက္သလိုေျပာ.. တကယ္လုိ႕ မသြားျဖစ္ခဲ႕ရင္သာ ေမေမ ေနာင္တရေနမိမွာ”
ကၽြန္မလဲ သမီးဂ်ဴလီရဲ႕ စကားကို ဘာမွ မတံု႕ျပန္ျဖစ္ေတာ႕ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး ကားေပၚ လိုက္လာမိပါေတာ႕တယ္.. ကားေပၚပါလာတဲ႕ ေျမးကေလး ၂ေယာက္ကေတာ႕ ေဆာ႕ကစားရင္း ပါလာၾကပါတယ္.. မိနစ္ ၂၀ေလာက္ ေက်ာက္စရစ္ လမ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း ကားေမာင္းလာျပီး ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ေသးေသးေလး တစ္ခုကို ျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဂ်ဴလီက ကားကို ရပ္လိုက္ပါတယ္.. ဘုရားေက်ာင္းနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာမွာေတာ႕ လက္ေရးနဲ႕ေရးထားတဲ႕ လမ္းညႊန္ဆိုင္းဘုဒ္ အမွတ္အသားေလး တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ပါတယ္.. ကေလးေတြကို လက္ကိုယ္စီဆြဲျပီး အဲဒီဆိုင္းဘုဒ္ညႊန္ျပရာ လမ္းကေလးအတိုင္း ဂ်ဴလီဦးေဆာင္ျပီး ကၽြန္မတို႕ေတြ ေလွ်ာက္လာခဲ႕ ၾကပါတယ္.. ေတာင္ပတ္လမ္းသြယ္ေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရာက လမ္းေတြ႔တစ္ခု အေရာက္ ျမင္လိုက္ရတဲ႕ ျမင္ကြင္းက ကၽြန္မကို အသက္ရႈ ရပ္ဆိုင္းသြားမတတ္ ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္ေစပါေတာ႕တယ္။
ကၽြန္မတစ္သက္ ျမင္ဖူးသမွ် ျမင္ကြင္းေတြထဲမွာ အလွပဆံုး ျမင္ကြင္းေလး တစ္ခုပါဘဲ။။ ေတာင္ထိပ္ တစ္ခုလံုးနဲ႕ ေတာင္ေစာင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးဟာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေကာ္ေဇာၾကီး တစ္ခ်ပ္ ျဖန္႔ခင္းထားသလို ၀င္း၀ါေတာက္ပ ေနျပီးေတာ႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္က စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ လက္ရာေျမာက္ေအာင္ ေသသပ္ လွပတဲ႕ ေရႊေရာင္ေရေဆး ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေရးျခယ္ထားတဲ႕ ပန္းခ်ီကားၾကီး တစ္ခ်ပ္လိုပါဘဲ.. ဒါေပမဲ႕ အခု ျမင္ေတြ႔ေနရတာက တကယ္႕သဘာ၀ ပန္းခ်ီကား။ ေတာင္ၾကီးတစ္ခုလုံးကို ၀ံ႕ၾကြားေတာက္ပစြာ ေရႊေရာင္လႊမ္းျခံဳထားေစတဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာေတြေတာင္ လက္မိႈင္ခ်ရမဲ႕ အလွ။ ဆြဲေဆာင္မႈအားေကာင္းလြန္းလို႕ ကၽြန္မျဖင္႕ အသက္ေတာင္ မရွဴမိဘူး ထင္တာပါဘဲ။
ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕ဖူးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အခု လက္ေတြ႔ျမင္ေနရ တဲ႕ ျမင္ကြင္း လိုေတာ႕ လွပေအာင္ စိတ္ကူးပံုေဖာ္တတ္ခဲ႔မယ္ မထင္ဘူး…. ျမင္ေနရတဲ႕ ေတာင္ေစာင္းၾကီး တစ္ခုလံုးမွာ အ၀ါေရာင္ လိႈင္းလံုးေတြ အလိပ္လိုက္ ထေနသလို ထင္ရျပီး ေတာင္ေစာင္းၾကီးတစ္ခုလံုးကို အလွဆင္ထားလိုက္ပံုက အ၀ါေရာင္ ဖဲၾကိဳးေတြ ခ်ခင္းထားသလိုပါဘဲ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေရႊေရာင္ပင္လယ္ျပင္ၾကီးတစ္ခု ကိုယ္႕မ်က္စိေရွ႕ ကို ေရာက္လာသလို ထင္ျမင္မိေတာ႕တယ္.. တစ္သက္မွာ တစ္ခါဆိုသလို အလွဆံုး ပန္းခင္းၾကီးကို ေတြ႔လိုက္ရတာပါဘဲ... အိုး…….. ဘယ္လိုလူေတြကမ်ား ဒီေတာင္ၾကီး တစ္ခုလံုး ကို ေရႊေရာင္ လႊမ္းသြားေလာက္ေအာင္ မ်က္စိတစ္ဆံုး က်ယ္ေျပာလွတဲ႔ ပန္းခင္းၾကီးကို လာစိုက္ထားတာပါလိမ္႕။
“ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဒီေလာက္မ်ားလွတဲ႕ ပန္းေတြကို ဒီေနရာမွာ စိုက္ထားတာလဲ ဂ်ဴလီ” မေနႏိုင္ေတာ႕တဲ႕အဆံုး ဂ်ဴလီ႕ကို ကၽြန္မ ေမးလိုက္မိပါေတာ႕တယ္။
“ဒီပန္းေတြကို စိုက္တာလား။။ လူအမ်ားၾကီးက စိုက္ထားတယ္လို႕ ေမေမ ထင္ေနတယ္လား.. မဟုတ္ဘူး ေမေမရဲ႕ ဒီပန္းခင္းၾကီးတစ္ခုလံုးကိုေလ မိန္းမတစ္ေယာက္တည္းက စိုက္တာ” ဂ်ဴလီရဲ႕ အေျဖစကားက ကၽြန္မရဲ႕ အံ႕အားသင္႕မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားႏိုင္ေအာင္ ထူးဆန္းသြားေစခဲ႕တယ္..
“မိန္းမ တစ္ေယာက္တည္းက ဒီေလာက္ က်ယ္ျပန္႕လွတဲ႕ ပန္းခင္းၾကီးကို စိုက္တယ္ ဟုတ္လား။။ ျဖစ္ႏိုင္ပါ႔မလား ဂ်ဴလီရယ္.. ” မယံုႏိုင္လြန္းစြာ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာလိုက္မိေတာ႕ ဂ်ဴလီက ပန္းခင္းၾကီးေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ရွိေနတဲ႕ အိမ္ကေလးတစ္လံုးကို လက္ညိဳးညႊန္လိုက္ရင္း
“တကယ္ေျပာတာပါ ေမေမရဲ႕။ သူက ေဟာဟိုက အိမ္ကေလးမွာ ေနတယ္ေလ.. ဒါေတြအားလံုးဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႕ စိုက္ခဲ႕တာေတြေပါ႕.. လာ .. ေမေမ မယံုရင္ သမီးတို႕ သူ႕ဆီသြားၾကမယ္။ သူနဲ႕ စကားေျပာၾကည္႕ေပါ႕။ ”
ေရႊ၀ါေရာင္ ပန္းခင္းၾကီးရဲ႔အလယ္မွာ ရွိေနတဲ႕ အိမ္ကေလးဆီကို ကၽြန္မတို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ႕ၾကပါတယ္.. အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာေတာ႕ ေပၚတီကိုမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႕ ဆိုင္းဘုဒ္ေလးတစ္ခုကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္.. အဲဒီဆိုင္းဘုဒ္မွာ ေရးထားတာက “ႏွင္းပန္း၀ါ၀ါတို႔ရဲ႕ ဥပေဒသ” ဆိုတဲ႕ စကားလံုးေတြပါဘဲ။ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ကၽြန္မတို႕ ေတြ႔ဆံုခဲ႕ရသူ၊ ဒီေလာက္မ်ားျပားလွေသာ ႏွင္းပန္း၀ါေတြကို စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးအျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္ခဲ႕တဲ႕ သူပါဘဲ.. အိုး ကၽြန္မအတြက္ေတာ႕ သူနဲ႕ ေတြ႔ခြင္႕ရ တာဟာ ေမ႔ႏိုင္စရာမရွိတဲ႕ ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရေလး တစ္ခုပါဘဲ. သူ႔ဆီက သိပ္ေကာင္းမြန္တဲ႔ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ၊ သင္ခန္းစာေကာင္းေလးတစ္ခုကို လက္ေဆာင္ရခဲ႕ပါတယ္... ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ ကၽြန္မ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ေသာအခါကမွ မေတြ႔ခဲ႕ဖူးေပမဲ႕ တန္ဖိုးရွိလွတဲ႕ မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ႕ပါတယ္.. ႏွင္းပန္း၀ါကေလးေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ႕ သူရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ က “တစ္ၾကိမ္ကို ႏွင္းပန္းဥေလးေတြ တစ္လံုးစီ စိုက္ပ်ဳိးရံုနဲ႕ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စိုက္ပ်ဳိးျပီးတဲ႕အခါ ေတာင္ၾကီးတစ္ခုလုံးကို ႏွင္းပန္းေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ႕...”
သိပ္ေကာင္းမြန္တဲ႔ ဥေပဒသပါဘဲလား။ အားက်ေလးစား စံနမူနာ ယူထိုက္လွပါတယ္... ဘယ္ေလာက္ၾကီးမားတဲ႕ ကိစၥဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွိပါ႕မလဲေနာ္.. မိန္းမ တစ္ေယာက္တည္းက စိုက္ပ်ိဳးထားတာပါလို႕ ေျပာရင္ ယံုႏိုင္ဖြယ္မရွိတဲ႕ ဒီ ပန္းပင္လယ္ၾကီးဟာ တကယ္ လက္ေတြ႔က်က် လုပ္ေဆာင္တတ္သူ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖန္တီးမႈ စြမ္းအားေတြနဲ႕ ေတာင္ၾကီး တစ္ခုလံုးကို အ၀ါေရာင္ေတြလႊမ္းျခံဳသြားေအာင္ ေဆးျခယ္ပစ္ခဲ႕တယ္။ ဒီေတာင္ၾကီး တစ္ခုလံုး ႏွင္းပန္း၀ါေတြ ဖံုးလႊမ္းသြားဖို႕ဆိုတာ အေတြးသက္သက္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႕ မထင္ရေပမဲ႔ အၾကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ႕ အခါမွာေတာ႕ စိတ္ကူးသက္သက္ဟာ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ျဖစ္လာႏိုင္ခဲ႕ျပီ မဟုတ္ပါလား။ ဒီ ဥပေဒသေလးကို လက္ကိုင္ျပဳျပီး ကၽြန္မဘ၀မွာလည္း ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႕ ခြန္အားေတြ ရလိုက္ပါျပီ။ ကၽြန္မကို ဒီေနရာ ေရာက္ေအာင္ ေခၚေဆာင္လာတဲ႕ သမီး ဂ်ဴလီ႕ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေက်းဇူးတင္ မိရင္းက ျပံဳးျပ လိုက္မိပါေတာ႕တယ္။
Daffodil ေခၚ အ၀ါေရာင္ ႏွင္းပန္းေတြရဲ႕အေၾကာင္းပါ။ The Daffodil Principle ( Unknown Author) ကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ဘာသာျပန္ ေ၀မွ်ပါသည္။
