ညနက္သန္းေကာင္ ေအးစက္ေနေသာ ေလေတြသည္ Dallas ရဲ႕ ေဆးရံုေသးေသးေလးတစ္ခုတြင္ ေရာက္ေနေသာ ဒိုင္ယာနာ၏ အခန္းေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္ ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္ခတ္လို႔ ေနခဲ႔သည္။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွ ထုတ္ယူျခင္း ခံထားရတာ မၾကာေသးေသာ သူမသည္ မူးေနာက္ရီေ၀ေနေသာ အရွိန္က မျပယ္ေသးေပ။ သူမေယာက်္ား ေဒးဗစ္က သူမရဲ႕ လက္ကေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး ေဘးနားကေန တစ္ဖြဖြ အားေပးစကား ေျပာေနခဲ႔ေသာ္လည္း သူမရင္ထဲမွာေတာ႔ မၾကာခင္ကမွ ခြဲျပီး ေမြးလိုက္ရတဲ႔ သမီးေလးအတြက္ ပူပင္ေသာကေတြ ရင္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ခံစားေနမိရသည္။
သူမသမီးေလးသည္ ကိုယ္၀န္ ၂၄ပတ္ျဖင္႔သာ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေစာစီးစြာ ေမြးဖြားလာခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ အလြန္ေသးငယ္ျပီး ေပါင္ခ်ိန္မွာလည္း တစ္ေပါင္ႏွင္႔ ၉ေအာင္စသာ ရွိေနခဲ႔သည္။ ဆရာ၀န္က သူမတို႕ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ႏူးညံ႕ညင္သာေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင္႔ ႏွစ္သိမ္႔ေျပာၾကားလာေသာ္လည္း သူမတို႕နားတြင္ေတာ႔ ဗံုးကြဲသည္ထက္ ျပင္းထန္လို႔ ေနခဲ႔သည္။ “သူမတို႕သမီးေလးသည္ ထိုေန႕ညထက္ ေက်ာ္လြန္ျပီး အသက္ရွင္သန္ဖို႔ အခြင္႔အေရးမွာ ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိသည္ဟု ဆိုေလသည္။ အကယ္၍ ကံေကာင္းေထာက္မျပီး အသက္ရွင္သန္ခဲ႔လွ်င္ေတာင္မွ သူမေလး၏ ဘ၀သည္ အျခားကေလးငယ္မ်ားလို လွပေသာ အနာဂတ္ ရရွိႏိုင္လိမ္႔မည္မဟုတ္။ စကားလည္း မေျပာႏိုင္၊ လမ္းလည္း မေလွ်ာက္ႏိုင္၊ အသိဥာဏ္လည္း အျခားသူမ်ားလို ျပည္႔၀ႏိုင္မည္ မဟုတ္သလို မ်က္စိပင္ ျမင္ႏိုင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္ ” စသျဖင္႔ သမီးေလး၏ ဆိုး၀ါးေသာ အနာဂတ္အေၾကာင္း ဆရာ၀န္က ရွင္းျပေလသည္။
ဆရာ၀န္ေျပာသမွ် စကားကို ဒိုင္ယာနာကေတာ႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”ဟု ေသြးရူးေသြးတန္း အသြင္သား ျငင္းဆိုေနခဲ႔မိေတာ႔သည္။ သူမတို႔ သမီးေလးတြင္ ထိုမွ်ေလာက္ဆိုး၀ါးေသာ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ရလိမ္႔ဟု သူမ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါ။ သူမရယ္ သူမေယာက်္ား ေဒးဗစ္ရယ္၊ ငါးႏွစ္အရြယ္ သားေလးတို႕သည္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ တိုးလာမည္႔ မိသားစု ေလးေယာက္ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ၾကဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႕ၾကတာ ၾကာျပီျဖစ္သည္။ ခုေတာ႕ ထိုအိပ္မက္သည္ ဆရာ၀န္၏ စကားေအာက္မွာ တစ္စစီ ျပိဳကြဲ ေပ်ာက္ကြယ္ ရေပေတာ႔မည္။ သူမ စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္လင္႕ခဲ႔ရေသာ အိပ္မက္ကိုျဖင္႕ လြယ္လြယ္ႏွင္႔ လက္မေလွ်ာ႔ခ်င္ပါ။ သူမတို႔ မိသားစုအားလံုး တစ္ညလံုး မအိပ္ႏိုင္ဘဲ သမီးေလးကို အရိပ္တၾကည္႕ၾကည္႕ ၾကည္႔ေနမိသလို သမီးေလးအတြက္လည္း ဆုေတာင္းေပးေနခဲ႕မိသည္။
သမီးေလးသည္ အသက္ကို မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းကေလးရွဴကာ သူမ၏ အနာဂတ္ကို ဘာမွမသိႏိုင္စြာ မ်က္လံုးေလးမိွတ္ျပီး အိပ္ေနခဲ႔သည္။ လႈပ္ရွားမႈ ဘာတစ္ခုမွ မရွိ။ ဒိုင္ယာနာမွာလည္း အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ ႏိုးထလိုက္ျဖင္႕ တစ္ညလံုး ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ႔သလို မနက္အာရုဏ္တက္လာခ်ိန္တြင္ေတာ႔ သူမသမီးေလး အသက္ ရွင္သန္ရမည္ ဆိုေသာ ယံုၾကည္မႈကို ပုိမို ခိုင္မာလာခဲ႕သည္။ သူမတို႔ သမီးေလးသည္ အမ်ားသူငွာလို က်န္းမာေသာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင္႕ရလိမ္႔မည္ဟုသာ သူမ ေတြးခ်င္ ယံုၾကည္ခ်င္မိပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေဒးဗစ္ကေတာ႔ အသုဘ စီစဥ္ေသာအဖြဲ႔ႏွင္႕ ၾကိဳတင္စီစဥ္စရာရွိတာ စီစဥ္ထားသင္႔သည္ဟု ထင္မိသည္။ သူ႕သမီးေလးအသက္ရွင္သန္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မရွိသေလာက္ နည္းေနျပီဟု ဆရာ၀န္က ေျပာထားသည္ မဟုတ္လားေလ။
ဒိုင္ယာနာကေတာ႔ ေဒးဗစ္ေမွ်ာ္လင္႕သလို သူမက မေမွ်ာ္လင္႕ခ်င္ပါ။ ဆရာဝန္ေတြ အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားေပးခဲ႔ၾကသည္ကို သူမ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမတို႕၏ သမီးေလး ဆက္လက္ မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး ဆိုသည္႔စကားကိုေတာ႔ သူမ မၾကားလို၊ နားလည္း မေထာင္လို။ ထို႕ေၾကာင္႔ ေဒးဗစ္ကို သူမ ေျပာမိသည္က “ ကၽြန္မေတာ႕ လက္မေလ်ာ႔ဘူး။ ကၽြန္မသမီးေလး အသက္မရွင္ဘူးဆိုတဲ႔ အျဖစ္ဟာ ျဖစ္ကို ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္မ လက္မခံႏိုင္ဘူး ။ ကၽြန္မတို႕သမီးေလးဟာ အသက္ဆက္ျပီး ရွင္သန္ရမယ္။ မၾကာခင္ ေဆးရံုကေန ကၽြန္မတို႕နဲ႔အတူတူ အိမ္ျပန္ခြင္႕ရလာမယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္တယ္။ တစ္ေန႕ေန႕မွာ သမီးေလးဟာ အမ်ားတကာ မိန္းခေလးငယ္ေတြလို သမီးေလးဟာ ပံုမွန္အတိုင္း ၾကီးထြားလာမွာ” ။
ဒိုင္ယာနာဟာ သမီးေလးရဲ႕ အနားကေန တစ္ဖဝါးမွ မခြာဘဲ အခ်ိန္တိုင္း သမီးေလး၏ ေဘးနားတြင္ ထိုင္ကာ စကားေတြ တစ္တြတ္တြတ္ ဆိုေနခဲ႔သလို ဆရာဝန္ေတြကိုလည္း သမီးေလးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ကုသမႈအားလံုးကို ျပဳလုပ္ေပးဖို႔ အသနားခံ ေတာင္းဆိုေလသည္။ ဒိုင္ယာနာ၏ ထက္သန္ေသာ ဇြဲ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ေမတၱာတရား၊ ေတာင္းပန္မႈတို႔ေၾကာင္႔ ဆရာဝန္ေတြသည္လည္း အလြန္ေသးေကြးလွေသာ ကေလးေလးအတြက္ စက္ကိရိယာ၊ ေဆးဝါး၊ ကုသမႈ စေသာ လိုအပ္တာ မွန္သမွ်ကို လုပ္ေပးခဲ႔ၾကေသာ္လည္း သမီးေလးမွာ အနည္းငယ္ေလးေတာင္ လႈပ္ရွားမႈ ရွိမလာ။ သို႕ေသာ္ အသက္ေတာ႔ မွန္မွန္ရွဴေနခဲ႔သည္။ သမီးေလးမွာ ဖြဖြေလး နမ္းျခင္း၊ ညင္သာစြာ ကိုင္တြယ္ထိေတြ႔ျခင္း တို႔ကိုပင္ ခႏၶာကိုယ္က လံုးဝ ခံႏိုင္ရည္မရွိဟု ဆရာဝန္တို႕က ေျပာၾကားျပီးေနာက္ ကေလးေလးကို ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ျခင္း မျပဳဖို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ တားျမစ္ထားသည္။ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ေတာ႕ သမီးေလးကို အလင္းေရာင္ေပးထားေသာ ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ ေလးထဲတြင္ ထည္႔ထားလိုက္ေလေတာ႕သည္။ အနည္းငယ္ေလးေတာင္ လႈပ္ရွားမႈမရွိေသာ သမီးေလးကို ၾကည္႔ကာ မ်က္ရည္သြင္သြင္ စီးက်ရင္းသာ သမီးေလးအသက္ရွင္သန္ဖို႔ ဆုေတာင္းေနမိေတာ႔သည္။
တစ္ပတ္ခန္႔ ေက်ာ္လြန္လာသည္႔အခ်ိန္တြင္ သမီးေလးမွာ တစ္ေအာင္စခန္႔ ေပါင္ခ်ိန္အနည္းငယ္ တိုးလာျပီဟု ဆရာဝန္က အသိေပးေလသည္။ ေဆးရံုတြင္ ႏွစ္လခန္႕ အခ်ိန္ကုန္သြားျပီးေနာက္တြင္ေတာ႔ ဒိုင္ယာနာ၏ သမီးငယ္ေလးမွာ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနသို႕ ေရာက္လာခဲ႔ေလျပီ။ ထိုခ်ိန္က်မွ သူမတို႔မွာ သမီးေလးကို လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ပထမဦးဆံုး အေနႏွင္႔ ေပြ႔ခ်ီခြင္႕ရၾကေလေတာ႔သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဆရာဝန္မ်ားမွာ သူမတို႔သမီးေလးသည္ အျခားေသာ ကေလးငယ္မ်ားလို ပံုမွန္အေျခအေနအတိုင္း ၾကီးထြားႏိုင္ဖို႔ေတာ႔ အခြင္႕အေရး အလြန္နည္းေၾကာင္း ေျပာဆိုေနတုန္းသာ ရွိေလသည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ႔ သမီးေလသည္ မိခင္ျဖစ္သူ ခန္႔မွန္းသကဲ႕သို႔ပင္ ေဆးရံုမွ အိမ္သို႔ ဆင္းခြင္႕ရခဲ႕ေလေတာ႔သည္။ သို႕ေသာ္ တေျဖးေျဖး ၾကီးျပင္းလာမည္႔ သမီးေလးသည္ အမ်ားသူငွာကဲ႕သို႔ ခႏၶာကိုယ္ ၾကီးထြားလာပါ႔မလား.. ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ပါ႔မလား ဟူ၍ စိုးရိမ္ေနရေပဦးေတာ႔မည္။
တစ္ဆယ္႔ငါးႏွစ္ၾကာျပီးေနာက္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္တြင္ သမီးေလး အဲန္နီသည္ ကိုယ္လံုးေသးသြယ္ေသာ္လည္း မီးခိုးေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ မ်က္၀န္းေလးမ်ားႏွင္႔ တက္ၾကြေသာ၊ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေသာ မိန္းခေလးျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။ ေဒးဗစ္ မရွိေတာ႔သည္႔ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္း သားႏွင္႔ သမီးတို႔ကို လူလား ေျမာက္ေအာင္ ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ ေကၽြးေမြးလာခဲ႔ရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင္႔ သူမ၏ သမီးေလး အဲန္နီတြင္ စိတ္မူမမွန္ေသာ လကၡဏာမ်ား၊ ဦးေႏွာက္မျပည္႔သည္႔ အေနအထား စသည္ျဖင္႔ ဘာတစ္ခုမွ ရွိမေနသလို ေလာကၾကီး အေၾကာင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ ရင္ခုန္စြာ၊ စူးစမ္းလိုစိတ္မ်ားစြာတို႔ျဖင္႔ သင္ယူေလ႔လာရန္ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနေသာ မိန္းမငယ္ေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလျပီ။ သူမတို႔အရြယ္ အျခားေသာ မိန္းခေလးမ်ားလုပ္ႏိုင္သည္႔ မည္သည္႕အလုပ္မ်ိဳးမဆို အဲန္နီကလည္း လုပ္ႏိုင္ခဲ႔သည္။
ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုး ျပာျပာလြင္လြင္ျဖင္႔ ေနသာေနကာ ၀န္းက်င္တစ္ခြင္ လွပသာယာေနေသာ ေႏြဦး၏ ေန႕လည္ခင္း တစ္ခုတြင္ အဲန္နီႏွင္႔ သူမ၏မိခင္ ဒိုင္ယာနာတို႕သည္ အိမ္ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းရွိ ျမက္ခင္းတစ္ခုေပၚတြင္ ထိုင္ကာ အဲန္နီ၏အစ္ကို ဘရိုင္ယန္ ပါ၀င္ကစားေသာ ေဘ႕စ္ေဘာအသင္း၏ ေလ႕က်င္႔ခန္း ဆင္းေနပံုကို ၾကည္႔ရႈအားေပးေနခဲ႔ၾကသည္။ ဘရုိင္ယန္၏ အားၾကိဳးမာန္တက္ ကစားေနပံုကို ၾကည္႔ကာ အဲန္နီေလးမွာ မရပ္မနား လက္ခုပ္လက္ဝါးမ်ားတီးကား အားေပးေနေလသည္။ ဒိုင္ယာနာကေတာ႕ သမီးေလးပုခံုးကို ခပ္ဖြဖြေလးဖက္ကာ လႈပ္ရွားတက္ၾကြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ သမီးငယ္ေလးကို ၾကည္႔ျပီး ပီတိျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ သူမတို႕သမီးေလးသည္ ယခုလိုမွ အရြယ္ေရာက္လာပါ႔မလား၊ ဦးေႏွာက္အသိဥာဏ္မွ ဖြံ႕ျဖိဳးပါ႕မလားဟူ၍ ေျခာက္အိပ္မက္ မက္ခဲ႔ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားမွ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သမီးေလးမွာ လက္ခုပ္တီးေနရာမွ ရပ္လိုက္ျပီး ႏွာေခါင္းေလးကို ရႈံ႕ပြ ရံႈ႕ပြလုပ္ရင္း ေလထဲမွာ အနံ႔ခံေနေတာ႔သည္။ ျပီးေနာက္ ဒိုင္ယာနာလက္ေမာင္းကို ဖက္လိုက္ျပီး “ေမေမ.. ေမေမ႕ႏွာေခါင္းမွာ အနံ႔တစ္ခုခု မရဘူးလားဟင္။” ဟု သူမကို ေမးေလသည္။ သူမကလည္း သမီးလုပ္သကဲ႕သို႕ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ေလကို ရႈသြင္းလိုက္ျပီး အနံ႔ခံၾကည္႕လိုက္သည္။ ရုတ္တရက္ေတာ႔ သူမ ဘာအနံ႔ကိုမွ မခံစားမိေပ။ သို႕ေသာ္ ခဏတြင္ သူမ သိလိုက္သည္။ မုိးသားတိမ္ရိပ္ မရွိပါဘဲႏွင္႔ေလထဲတြင္ ႏွစ္သက္စဖြယ္ အနံ႔တစ္မ်ဳိးေလး ရေနသည္။ ထိုအနံ႔သည္ မိုးရြာေတာ႔မည္႔ မိုးနံ႔သာျဖစ္ေလသည္။ ေႏြဦးမိုး ရြာေလေတာ႔မည္။ “ေမေမ အနံ႔ရလားဟင္ ” ဟု သမီးေလးက ျပန္ေမးေသာအခါ ဒိုင္ယာနာ ျပံဳးလိုက္ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပကာ “ရတာေပါ႔ သမီးရဲ႕ မိုးရြာေတာ႔မဲ႔ အနံ႔ေလ။ မိုးန႔ံေပါ႕” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။ သမီးေလး အဲန္နီက ေခါင္းကို အသာအယာညိတ္လိုက္ျပီး “ဟုတ္တယ္ေမေမ.. မိုးနံ႔ ရေနျပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအးျမလန္းဆန္းေစႏိုင္တဲ႔ အဲဒီအနံ႔ကို သမီးေတာ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာနံ႔လို႔ တင္စားခ်င္တယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႔ ေမေမရဲ႕ ေမတၱာက သန္႔စင္တယ္။ ေအးျမတယ္ တကယ္တမ္းေတာ႔ သမီးအသက္ရွင္သန္ခြင္႔ရတာဟာလည္း ျပင္းျပတဲ႔ ေမေမရဲ႕ ေမတၱာစိတ္ေၾကာင္႔ပါ။ အခုရတဲ႔ မိုးနံ႔ကလည္း ေအးေအးေလးနဲ႔ သန္႕စင္ေနတယ္ေလ။ ဒီေတာ႔ အဲဒီ မိုးနံ႔႔က ေမေမရဲ႕ ေမတၱရနံ႔နဲ႔ တူေနတာေပါ႔ ေမေမရဲ႕”။
ျပံဳးျပံဳးေလး ေျပာေနေသာ သမီးေလး အဲန္နီရဲ႕ စကားသံက သူမရင္ထဲ ေအးျမလန္းဆန္းလို႔ သြားေစခဲ႔သည္။ ေလ႔က်င္႕ခန္းျပီးဆံုး၍ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လက္ျပကာ သူမတို႕ ရွိရာဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေနေသာ သားေလး ဘရိုင္ယန္၏ အျပံဳးကေလးကလည္း သူမကို ၾကည္လင္ ရႊင္လန္းေစႏိုင္သည္သာေလ။ အိုး.. မၾကာခင္ရြာေတာ႔မည္႔ မိုးရနံ႔သည္လည္း သူမ ခ်စ္ေသာ သားသမီးတို႔၏ ေမတၱာရနံ႔ႏွင္႕ အတူတူသာ ျဖစ္သည္ဟု သူမ ထင္ပါသည္။ ေမတၱာရနံ႔တို႔မည္သည္ ေအးျမေစေသာ သေဘာရွိသည္ မဟုတ္လားေနာ္။ အနားသို႔ ေရာက္လာေသာ သားႏွင္႔ သမီးကို ေပြ႔ပိုက္လိုက္ရင္း သူမရင္ထဲတြင္ေတာ႔ ၾကည္ႏူးပီတိအဟုန္တို႔ေၾကာင္႔ ေအးျမလန္းဆန္းကာ ျငိမ္႕ျငိမ္႔ညင္သာေလး ခံစားေနမိရေတာ႔သည္။
Stephen ရဲ႕ The smell of rain ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။
