အဲဒီခ်ိန္ေလးမွာ စႏိုက္ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အနားက သဲျပင္ေပၚလာနားတာ ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ ကေလးမေလးက "ေဝး.. ေပ်ာ္လိုက္တာ " လို႔ ရုတ္တရက္ ထေအာ္တယ္။ "ဘာျဖစ္လို႔ ??" ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ျပန္ေမးလိုက္ေတာ႕ "ေပ်ာ္တာေလ ဦးရဲ႕.. သမီးေမေမက ေျပာဖူးတယ္ စႏိႈက္ငွက္ကေလးေတြဟာ ေပ်ာ္စရာေတြကို ယူလာတတ္တယ္တဲ႔။ ခု သမီးတို႔ အဲဒီငွက္ကေလးကို ေတြ႔လိုက္တယ္ေလ. အဲဒါ ကံေကာင္းတာ ဦးရဲ႕ ။ မၾကာခင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေတြ ေရာက္လာေတာ႔မွာ " ကေလးမေလးက ရႊင္ျမဴးစြာနဲ႔ ေျဖပါတယ္။
ခဏေလးမွာဘဲ စႏိႈက္ငွက္ကေလးဟာ သဲျပင္ေပၚကေန ပင္လယ္ဘက္ဆီ ေတာင္ပံျဖန္႔လို႔ ပ်ံသန္းသြားပါတယ္။ "သြားေပေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေရ.. ငါေတာ႔ ဒုကၡေတြ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ အရင္အတိုင္း က်န္ခဲ႔တာပါဘဲေလ" ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲက တီးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လွတဲ႔ အေမ ေနမေကာင္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲျပီး ပူေလာင္ေသာက ေရာက္ေနခဲ႔တာ ၾကာပါျပီ။ ေဆးကုလို႔လည္း မသက္သာတဲ႔ အေမကိုၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကို စိတ္ဆင္းရဲခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ရွိ အလုပ္မွာလည္း သူေဌးနဲ႔က သိပ္ျပီး အဆင္မေျပတဲ႔အတြက္ အလုပ္ဆက္လုပ္ဖို႕က ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ နည္းလြန္းေနပါတယ္။ အေမက ေနမေကာင္း၊ အလုပ္ကအဆင္မေျပ။ ကံမေကာင္းျခင္းေတြ ဆက္တိုက္ ဝင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ကို ဖိစီးထားခဲ႔တာေၾကာင္႔ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြနဲ႔ ကင္းေဝးေနတာလဲ ၾကာပါျပီေလ။ သက္ျပင္းကို ခ်လိုက္ရင္း ကေလးမေလး အနားကေန ထြက္ခြာဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကေလးမေလးဟာ မေဖာ္ေရြတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔ရဲ႕ အျပဳအမူအတြက္ လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္ေလ်ာ႔ပံုမရဘဲ
"ဦးနာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲဟင္ " လို႔ ေမးျပန္ပါတယ္။
"ေရာဘတ္.. အျပည္႔အစံုက ေရာဘတ္ ပီတာဆန္ "
"သမီးနာမည္က ဝင္ဒီပါ အသက္က ၇ႏွစ္ရွိျပီ ဦးရဲ႕" သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျဖတဲ႔ ကေလးမေလးက တခစ္ခစ္နဲ႔လည္း ရယ္ေမာေနျပန္တယ္။ ဟလို. ဝင္ဒီလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ႔ "ဦးက ရယ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ အခုမွ သမီးကိုႏႈတ္ဆက္တယ္" လို႔ေျပာျပီး ထပ္ရယ္ျပန္တယ္။ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ရယ္ေမာ ရႊင္ပ်ေနတဲ႔ ကေလးမေလးရဲ႕ ရယ္သံေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္မျပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လို႔ ေနျပန္တယ္။ ဝင္ဒီေလးက သူနဲ႔ အတူတူ သဲျပင္ေပၚမွာ ကစားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူေလးနဲ႔ အတူတူ အိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားဖို႕ သဲျပင္ေပၚ အားပါးတရ ထိုင္ခ်လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ဝင္ဒီနဲ႔ ကစားေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခံစားေနရတဲ႔ ေသာကအပူေတြကို ေမ႕သြားျပီး ကေလးမေလးနဲ႔အတူ ရယ္ေမာလိုက္၊ အိမ္ေဆာက္လိုက္ လုပ္ေနမိပါတယ္။ ေမွာင္ခါနီးလို႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဝင္ဒီကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကားရပ္ထားရာဆီ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ႔ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အေနာက္ကေန ခပ္ေဝးေဝးထိေတာင္ ကေလးမေလး ဝင္ဒီရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာသံေလးနဲ႔ ေအာ္သံေလးက လိုက္ပါလို႔ ေနပါတယ္။
"ဦးေရ.. ေနာက္တစ္ေခါက္လည္း လာခဲ႔ဦးေနာ္.. ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ေပ်ာ္စရာေန႔ေလးေတြျဖစ္ေအာင္ စႏိႈက္ငွက္ေလး ရွာၾကရေအာင္ေနာ္"
ကေလးမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဆာ႕ကစားျခင္းဟာ မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရယ္ေမာ ရႊင္ပ်ေစႏိုင္ခဲ႔တယ္။
ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ သဲေသာင္ျပင္မႊအိအိေလးနဲ႔အတူ လိႈင္းကေလးေတြေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ႔ ပင္လယ္ကမ္းေျခက အေျပာင္းအလဲမရွိ ကၽြန္ေတာ႔္ကို ဆီးၾကိဳပါတယ္။ ဆားရနံ႔သင္းေနတဲ႔ ေလေျပကေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ႔္ကို ေပြ႔ဖက္ၾကည္စယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္လို႔ပါဘဲ။ ပင္လယ္နဲ႔ သဲေသာင္ျပင္ရယ္ ေလညင္းေလးရယ္က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ေလ်ာ႔ပါးသက္သာေစျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေတြ ေအးေဆးတည္ျငိမ္လို႔ ေနခဲ႔တယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္က ဒီပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေတြ႔ဆံုခဲ႔တဲ႔ ကေလးမေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုးကို ေမ႔ေနခဲ႔မိတယ္။ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ကေလးမေလးကို ကမ္းေျခမွာ ရုတ္တရက္ ျပန္ေတြ႔လိုက္ရေတာ႕မွ သူနဲ႔ဆံုခဲ႔တာကို ျပန္သတိရေတာ႕တယ္။ ဒီကေလးမေလးဟာ ကမ္းေျခမွာ ေန႔တိုင္းမ်ား ရွိေနခဲ႔တာလား လို႔လည္း ေတြးလိုက္မိပါတယ္။
ကေလးမေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ "ဟယ္လို မစၥတာပီ.. သမီးနဲ႔ ကစားမလား " လို႔ ရယ္ေမာရင္း ႏႈတ္ဆက္ပါေတာ႔တယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားသလို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေအခ်မ္းေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔္စိတ္ေတြကို ပ်က္စီးေစလိုက္သလိုပါဘဲ။
"ဘာမ်ားေဆာ႔ခ်င္လို႔လဲ "
ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ႔
"သမီးလည္း မသိဘူး.. ဦးကေရာ ဘာတမ္းကစားခ်င္သလဲ" လို႔ အျပံဳးကေလးနဲ႔ ျပန္ေမးပါတယ္။
"စကားထာ ဖြက္တမ္းကစားမလား " ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ေငါ႔ေငါ႕ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ႔ အသက္ ၇ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလးက စကားထာ ဖြက္တမ္းဘယ္မွာ ကစားႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ကေလးမေလးကေတာ႔ တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာရင္း " အဲဒီကစားနည္း သမီးမသိဘူး ဦးရဲ႕" လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
"ကဲ.. ဒါဆိုရင္လည္း လမ္းဘဲေလွ်ာက္ၾကတာေပါ႔။ " လို႔ ကေလးမေလး မ်က္ႏွာကိုၾကည္႔ျပီး ေျပာလိုက္မိေတာ႔ ဝင္ဒီေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက ရႊင္ျမဴးရိပ္ကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
"ဝင္ဒီ.. သမီးက ဒီကမ္းေျခမွာ အျမဲ ရွိတတ္လား.. အိမ္က ကမ္းေျခနဲ႔နီးလို႔လား" လို႔ ေမးခြန္းေမးလိုက္ေတာ႕ "သမီးက ဟိုနားမွာေနတာ ဦးရဲ႕ " သူညႊန္ျပတဲ႔ေနရာကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕ ေႏြရာသီတည္းခိုတဲ႔ အိမ္တန္းေလးေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အံ႕ၾသသြားမိတယ္။ ခုလို ေဆာင္းရာသီမ်ိဳးဟာ ကမ္းေျခကို အပန္းေျဖသူေတြ လာတတ္တဲ႔ အခ်ိန္မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘဲ ဝင္ဒီက ဒီပင္လယ္ အနီးတစ္ဝိုက္ ျမိဳ႕ရြာေတြက မဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင္႔ ပင္လယ္ကမ္းေျခကို အလည္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဒီလိုဆို သမီးက ေက်ာင္းဘယ္လိုသြားသလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးမိေတာ႔ "သမီးက ေက်ာင္းမွ မေနတာဦးရဲ႕.. ေမေမက ေျပာတယ္.. သမီးတို႔က ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ အနားယူဖို႔လာတာတဲ႔ " လို႔ ေျဖပါတယ္။
ကမ္းစပ္က သဲျပင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ကေလးမေလးက စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနခဲ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အာရံုေတြက သူေျပာတဲ႔စကားေပၚမွာ မရွိဘဲ တစ္ျခားေနရာကို စိတ္က ေရာက္ေနခဲ႔မိတယ္။ သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ စႏိႈက္ငွက္ေလး တစ္ေကာင္တစ္ေလ ေတြ႔ရင္ေတာ႔ ဝင္ဒီက အသံေလး ခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာ တတ္ျပန္တယ္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဝင္ဒီေလးက "ဒီေန႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းတာဘဲ " လို႔ ခစ္ခစ္ရယ္သံေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျပာရင္းက "တာ႕တာေနာ္ဦး.. ေနာက္ကိုလဲ လာခဲ႔ေနာ္" လို႕ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဝင္ဒီ႔ကို ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး "ဟုတ္တယ္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္.. ဦး ေနာက္ကို အခ်ိန္ရရင္ လာခဲ႔ပါမယ္" လို႔ေျပာလိုက္ျပီး ကမ္းေျခကေန ထြက္ခြာလာခဲ႔ပါတယ္။
~~~~~~~~~~~@@@@@@@~~~~~~~~~~
ေနာက္သံုးပတ္ေလာက္အထိ ကမ္းေျခကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ အေမ႕ကို အေရးေပၚေဆးရံုတင္လိုက္ရျပီး ခြဲစိတ္မႈတစ္ခုပါ လုပ္လိုက္ရတဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အေတာ္ကို ဗ်ာမ်ားေနခဲ႔ရတယ္။ အေမ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းလို႔ ကိစၥေတြအားလံုးျပီးခ်ိန္မွာ သူေဌးနဲ႔ အဆင္မေျပတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ ျပဳတ္ျပန္ေတာ႔တယ္။ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြနဲ႔ ကမ္းေျခကို ေရာက္သြားမိတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဖိစီးေနတဲ႔ အပူမီးေတြေၾကာင္႔ ဝင္ဒီေလးကို ေတြ႔ေပမဲ႔ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာခ်င္စိတ္ေတြ ကင္းမဲ႔ေနခဲ႔ပါတယ္။ ဝင္ဒီတို႔ေနတယ္ဆိုတဲ႔ ေႏြရာသီအပန္းေျဖအိမ္ကေလးရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ခပ္ဝါးဝါး ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ၾကည္႔ရတာ ကေလးမေလးရဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူက သူမေလးကို ေစာင္႔ၾကည္႔ေနဟန္ တူပါတယ္။ ဝင္ဒီကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပးလာရင္း ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကို လာတြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝင္ဒီကို ငံု႕ၾကည္႔လိုက္ျပီး "ဝင္ဒီ.. ဦး ဒီေန႔ေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းေနပါရေစ.. ဝင္ဒီဖာသာ လမ္းသြားေလွ်ာက္ပါ။ ဦးကို မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔ေနာ္" လို႔ ေလသံခပ္တင္းတင္းနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကေလးမေလးရဲ႕ ျဖဴေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ မ်က္ႏွာေလးက ငိုေတာ႔မလို မဲ႔ခနဲျဖစ္သြားျပီး "ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဦးရဲ႕.. သမီးက ဦးကို ေန႔တိုင္းေမွ်ာ္ေနတာ။ ခုလည္း မေတြ႔တာၾကာလို႔ ဦးကိုေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ သမီးက ဝမ္းသာမိတာပါ။ " လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ဒီ႔ကို "ေအး မင္းက ေပ်ာ္တယ္ လုပ္ေန.. ငါကေတာ႕ အလုပ္မရွိေတာ႔လို႔ စိတ္ေသာက ေရာက္ေနတာ" လို႔ ေအာ္ပစ္လိုက္မိျပီးမွ "အိုး ဒီေလာက္ငယ္ေသးတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ငါ.. ဘာလို႔မ်ား ဒီလို ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္ရတာပါလိမ္႔"လို႔ ေနာင္တ ရေနမိျပန္ပါတယ္။
ဝင္ဒီကေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ ဝမ္းနည္းသံေလးနဲ႔ "အို.. ဒီေန႔ေတာ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ေန႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔.. ဒီေန႔ဟာ ဆိုးဝါးတဲ႔ ေန႔ျဖစ္သြားျပီ " လို႔ တီးတိုးေလး ေရရြတ္ေနပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္.. ဘာမွ ေပ်ာ္စရာေန႔ မဟုတ္ဘူး.. ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဘာမွန္းကို မသိဘူး" လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာမိေတာ႔
"ဦး… အလုပ္ျပဳတ္သြားလို႔ အရမ္းဝမ္းနည္းေနသလားဟင္" လို႔ ေမးပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္ .. ဝမ္းနည္းတယ္.. ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ မင္းလဲ ဒီေနရာကေန သြားေတာ႔. ငါလဲသြားေတာ႔မယ္" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ျပီး ဝင္ဒီကေလးကို လွည္႔မၾကည္႔ေတာ႔ဘဲ အဲဒီေနရာကေန လွည္႔ထြက္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
